Ilse den Bril - 28 jun 2008 08:16 - Gewijzigd: 28 jun 2008 08:16

Troosten waar niet te troosten valt

Stephan (20) staat als vrijwilliger slachtoffers aardbeving China bij

Stephan ligt rustig in z’n tentje te slapen tussen de reusachtige bergen in de Chinese provincie Sichuan. Plotseling begint de grond onder z’n luchtbed te trillen, de bergen staan te schudden en enorme rotsblokken denderen naar beneden. Alsof het nog niet genoeg is, dreigt een nabijgelegen stuwdam het te gaan begeven.

STEPHAN

Deze nachtmerrie maakte de 20-jarige Chinese student Stephan mee tijdens zijn verblijf in het gebied dat drie dagen daarvoor werd getroffen door een zware aardbeving. Stephan is eerstejaarsstudent werktuigbouwkunde aan een universiteit in Chengdu, de hoofdstad van de provincie Sichuan. Hij ging als vrijwilliger naar het aardbevingsgebied om daar zijn hulp aan te bieden.

Waarom ging je naar zo’n gevaarlijk gebied, terwijl je niet eens wist wat je kon doen?

„Mijn eigen studentenflat in Chengdu is er met een paar scheuren afgekomen. Maar in het rampgebied staat nog maar weinig overeind. Ik wilde iets doen voor alle slachtoffers die getroffen zijn door de aardbeving. En ook vanuit mijn christen-zijn, wilde ik mijn naaste in nood helpen, zoals de Bijbel dat ons opdraagt. Het was zeker geen makkelijke tijd, vooral door de heftige naschokken heb ik heel wat bange uurtjes in mijn tentje doorgebracht, maar toch was het goed om daar te zijn en iets te kunnen doen voor de vele slachtoffers.”

Wat heb je dan gedaan?

„Ik heb me beziggehouden met de slachtoffers. Ze konden hun verhaal bij mij kwijt en over hun verdriet praten. Ik probeerde hen te troosten en te bemoedigen. Mensen waren verdrietig, terneergeslagen maar ook gefrustreerd door hun eigen machteloosheid. Overdag probeerden mensen dat voor anderen te verbergen maar wanneer de camera’s van de media weg waren en het donker werd, hoorde ik veel mensen in hun bedden huilen. Behalve het voeren van gesprekken heb ik ook geholpen bij het bezorgen van voedselpakketten in verschillende getroffen gebieden.”

Instabiel
Slachtoffers troosten met het Evangelie is (nog) niet mogelijk, zegt Stephan. „Als de regering erachter komt dat je naar het rampgebied bent gekomen om te evangeliseren, dan ben je nog niet jarig.” Ook om een andere reden is het volgens Stephan beter daar niet met de Bijbel aan te komen. „De mensen zijn er nog niet klaar voor. Ze willen nu liever hun verdriet uiten dan zitten luisteren naar anderen. Mensen zijn ook nog zo verward en instabiel dat een evangelisatieboodschap niet positief zal worden ontvangen.” Maar de student is er zeker van dat op langere termijn er wel mogelijkheden zullen zijn voor christenen om mensen het Evangelie te brengen en hen weer een levensdoel te geven.

Verwoestingen in het getroffen gebied.

Je hebt veel verschrikkelijke verhalen gehoord. Wat heb je gezien?

„Wat mij erg aangreep waren twee kinderen die bij een ingestort huis stonden te roepen. Die ochtend hadden ze hun ouders gehoord, die nog onder het puin lagen. De kinderen konden hun geluk niet op. Ze waren er zeker van dat het goed zou komen! Maar een paar uur later was het stil, en kwam er geen reactie meer, hoe hard ze ook gilden. Zo heb ik veel meer mensen ontmoet die familieleden zijn kwijtgeraakt, allemaal met hun eigen verschrikkelijke verhalen.”

Het vrijwilligerswerk heeft Stephan tot nadenken gebracht, zegt hij. „Waarom doet God dit? Wat is Zijn bedoeling hiermee?” Zelf denkt hij dat God deze aardbeving als waarschuwing heeft gebruikt, om mensen die Boeddha of andere afgoden aanbidden, wakker te schudden.

Volgens Stephan is zijn geloof, ondanks de vele onbeantwoorde vragen, juist door de ramp versterkt. „Als God niet bij me was geweest zou ik gek zijn geworden van wat ik allemaal zag en hoorde.” Ook zijn kijk op het leven is veranderd, vertelt hij. Zo luidt zijn levensmotto sindsdien: Doe wat je vandaag kunt doen, en stel niet uit, want het is helemaal niet zeker of er wel een morgen is.”

Ilse houdt de komende week over haar belevenissen in China een dagboek bij op yord.nl.