Geplaatst:25 jun 2008 10:19 - Gewijzigd: 25 jun 2008 10:19

Bijna bekeerd

In Israël is het in de zomer overdag dikwijls erg warm. Als ik daar ben, maak ik ’s morgens vroeg meestal een wandeling en niet zelden zie je dan een bewolkte hemel. Ik dacht in mijn dwaasheid eerst dat er dan misschien wat regen zou vallen, terwijl ik eigenlijk wel kon weten dat het klimaat daar te bestendig voor is. Het is schijn die ook dan bedriegt.

God gebruikt de morgenwolk als een teken van een schijnbekering. Hij zegt door Hosea tot Zijn volk: „Wat zal Ik u doen, o Efraïm! wat zal Ik u doen, o Juda! dewijl uw weldadigheid is als een morgenwolk, en als een vroegkomende dauw, die henengaat” (Hosea 6:4). Zoals de morgenwolken verdampen en de vroegkomende dauw al snel opdroogt om weer plaats te maken voor een verzengende hitte, zo was het ook bij Efraïm en Juda. Ze leken zich tot God te keren en het goede te gaan zoeken, maar het was maar voor korte tijd.

Is het zo ook niet bij mensen met een schijnbekering? Ik heb me ook daarin al verschillende keren vergist. Dan dacht ik dat de Heere in het hart van een jongen of meisje werkte, maar bleek die later in de zonde te gaan leven en zelfs de waarheid de rug toe te keren.

Ik denk nu aan een jongeman, die eens bij me kwam om schuld te belijden over de tijd dat hij nog een leerling van me was op de middelbare school. Dikke tranen onderstreepten zijn berouw, meende ik. Hij bracht zelfs een onkerkelijk meisje mee naar de belijdeniscatechisatie en ik hoopte dat de Heere in hem door zou werken en dat hij wellicht nog eens zou mogen dienen in een ambt. Het is heel anders uitgepakt. Zijn huwelijk heeft niet lang geduurd. Hij heeft het grote geld geroken, reisde heel de wereld over en heeft zijn vrouw laten zitten om met een ander in het buitenland zijn leven voort te zetten, zonder de Heere.

Een andere keer kwam een catechisant bij me om schuld te belijden voor een periode met drank en drugs. Hem heb ik trouwens wel gezegd dat ik vreesde dat het een schijnbekering was, omdat uit zijn verhaal bleek dat hij in eigen kracht een nieuwe koers uit wilde zetten. „Het zal je niet lukken, want je steunt op je eigen kracht. Je moet niet bij mij terechtkomen, maar bij de Heere”, zo wees ik hem de weg, maar hij nam het me niet in dank af dat ik hem niet vertrouwde. Zijn ommezwaai heeft maar een paar weken geduurd en daarna viel hij weer terug.

Een echte bekering houdt in dat je jezelf niet meer vertrouwt en leert vluchten tot de Heere, opdat Hij je Leidsman en Zaligmaker wordt, om je met God te verzoenen en je leven te vernieuwen. Het is niet genoeg bijna bekeerd te zijn. Dat was koning Agrippa ook, toen hij tegen Paulus zei: „Gij beweegt mij bijna een christen te worden” (Handelingen 26:28). Bijna is nog niet half. Tranen wassen onze zonden niet af en onze goede voornemens zullen ons door eigen kracht nooit in de zaligheid brengen. Daar hebben we de Zaligmaker onmisbaar voor nodig.

Wellicht heb jij ook wel eens gedacht je leven een goede koers te kunnen geven, maar ik wil je vragen om niet tevreden te zijn met je goede voornemens. Bij een waarachtige bekering leer je niet steunen op iets in jezelf, maar leer je oprecht vluchten tot de Heere om je Leidsman te zijn op de weg der zaligheid.

Ds. C. J. Meeuse, Goes