Geplaatst:16 jun 2008 09:08 - Gewijzigd: 16 jun 2008 09:08

COLUMN MAX: Kikkerrace

Het Jaar van de Kikker is zo’n beetje halverwege. Heel 2008 werd ingeruimd voor de amfibieën, omdat de helft van de soorten dreigt uit te sterven. Klimaatverandering en verwoesting van de natuurlijke leefomgeving, we kennen het riedeltje blind.

Stichting Ravon -reptielen, amfibieën en vissen- gooide er onlangs zelfs een „plonsweekend” tegenaan, om te inventariseren hoe de kikker er in Nederland voorstaat. De oogst viel mee. „Normaal krijgen we maximaal 600 waarnemingen, nu waren het er 3700.” En dat waren alleen maar de digitale meldingen, papieren formulieren zouden nog nakomen. Apart, dat internet. Ik zie een kikker, ren naar binnen en vertel de Ravon dat ik een kikker zag. Alweer een winnaar.

Ik hoor al jaren bij de winnaars en was ook zeer verrast toen 2008 kikkerjaar werd. Want sinds de eeuwwisseling -een grove schatting- wemelt het in onze achtertuin van de kikkers. Het is ondankbaar om van een plaag te spreken, maar soms lijkt het erop. Als we de keukendeur niet dichthouden, springen ze zo naar binnen. Ze zijn met véél, en dat terwijl we maar een beetje water hebben. Serieus: je schrikt als je ’s avonds in korte broek over je terras loopt en er springt opeens een kouwe kikker tegen je blote been.

Ooit liepen we voorop bij de aanschaf van een betonnen bak met gegalvaniseerd rooster; daarop drie cementen bollen van verschillende grootte. De tuinmode ging inmiddels alweer drie keer over de kop, maar wij genieten nog steeds van die ballen waar water doorheen wordt gepompt. Een soort open haard, maar dan anders. ’s Avonds een lampje erop, prachtig. Het geklater is niet meer dan een zacht gemurmel, prettig omdat je anders telkens naar de wc moet.

Die bak, 80 bij 80 bij 45 centimeter schat ik, is mateloos populair bij de familie kikvors. Begin maart zet ik de pomp er weer in, sluit de bollen aan en draaien maar. Eind november -pas dan wil ik toegeven dat het winter wordt- ontmantel ik de boel. De bak moet leeg omdat hij anders kapot kan vriezen. In een topjaar haalde ik zeventien winterslaapdronken kikkers boven en bracht ze in een emmer naar een parkvijver waarin ze verder konden dommelen, stelde ik me voor. Een naaste buurman -eigenaar van een forse vijver- wilde zich ook wel eens ontfermen over mijn koudbloedige levende have.

Omdat die buur verhuisde, zijn vijver werd gedempt en ik de parksessie te omslachtig vind, dacht ik dit voorjaar slim te zijn. Toen zich al vroeg een grote groene knaap meldde op de rand van de bak, ving ik die en zette hem over het hek. Met de boodschap erbij dat hij beter direct naar het park kon uitwijken. Terugkeer in ons watertje zou een hele klus zijn. Maar, alle infrastructurele hindernissen ten spijt: 24 uur later zat -afgaand op formaat, kleur en vlekkenpatroon- dezelfde kikker weer op zijn oude plek.

De geschiedenis herhaalt zich met een bruin familielid. Het dier laat zich -de eerste keer- vangen, wordt gedeporteerd, maar keert binnen een etmaal terug op het uitgangspunt. Kikkers zijn bewezen slim -hun lage voorhoofdjes ten spijt-, ze zien me komen en plonzen meteen te water.

Het vangen lukt me nog een paar keer, maar inmiddels ben ik ermee gestopt. Kikkers laten zich niet uitzetten, ik leg me erbij neer dat zij de race gewonnen hebben.

Ziet iemand eind november van het Jaar van de Kikker een man fietsen met een emmer vol kikvorsen: dat ben ik.

MAX