Geplaatst: 7 jun 2008 08:11 - Gewijzigd: 7 jun 2008 08:11

COLUMN JOLANDE: Staking

Velen hoor ik er nog over praten. De beruchte protesten van studenten eind jaren ’60. Protesten? Oproer! Veel vijftigplussers kunnen er een boek over schrijven. De studenten van tegenwoordig, waaronder ik, weten daar niets meer van. We zijn veel later geboren. Ik zou zeggen: Laten we geen voorbeeld nemen aan die acties. We leven niet in plaggenhutten of in hutten van golfplaten en we drinken geen modderwater.

Wat doe je als je het gevoel hebt dat je onrecht wordt aangedaan? Nergens zijn zulke goede sociale voorzieningen als in Nederland. Maar toch, onrecht? Dan kun je natuurlijk lukraak actie ondernemen en daarin niemand ontzien, maar of dat een goede, diplomatieke manier is vraag ik me af.

Je kunt ook overal mee ophouden. Daar zijn voorbeelden genoeg van de laatste weken. Armen over elkaar en wachten maar. De klant is koning, maar nu even niet. Zolang het busje niet komt kun je de benenwagen nemen. Fijn voor studenten.

Gelukkig gaat er richting mijn school een bus die niet aan staken doet. Even denk ik dat mijn plan om op school te arriveren in duigen valt wanneer een chauffeur van de stakende maatschappij binnenstapt. Hij werpt een hautaine blik op de bestuurder van de zeer gewenste tourbus. „Meneer, wij gaan vandaag niet rijden. Ik zie dat u mensen meeneemt met een OV en die zijn van ons.” Het bloed stijgt me naar mijn hoofd. Dus wij behoren te delen in hun problemen? De chauffeur van de bus wenst de boze man een goede dag, start de wagen en drukt het gaspedaal in. De beste man weet niet hoe snel hij uit moet stappen voor hij zijn evenwicht verliest. Op naar school. Petje af voor deze actie!

Waarom staken ze eigenlijk? De eersten hier in Nederland die reden van staken hebben zijn de legkippen die hun dagen slijten in krappe hokjes. Een eitje meer of minder maakt niet uit. Geen hond die ziek wordt zonder ei. Maar voor ons Nederlanders geldt: doe normaal, dan bereik je het meest.