Geplaatst: 9 jun 2008 08:02 - Gewijzigd: 9 jun 2008 08:02

COLUMN OFER: Vriendschap

Prins Claus was net overleden. En waar ze vandaan kwamen wist niemand, maar opeens stonden alle kranten en tijdschriften vol interviews met goede vrienden van de prins. Ook op radio en tv was er niet aan te ontkomen.

Soms was het ronduit stuitend hoe mensen zich ten koste van de overleden prins letterlijk in de kijker probeerden te draaien.

„Hoe zou u uw relatie met de prins willen omschrijven?” vroeg de interviewer net iets te hijgerig.

De geïnterviewde zweeg even. „Niet te gretig lijken”, zag je hem denken.

„Sja, hoe zou ik mijn relatie met Claus willen omschrijven? Is het aanmatigend om te zeggen dat ik toch wel tot het kleine gezelschap van zijn beste vrienden behoorde?”

En dan wegkijken van de camera voor een maximaal effect. Je hoorde het publiek sniffen.

Eén interview heb ik destijds gezien dat me is bijgebleven.

Natuurlijk, je kunt als geïnterviewde altijd toneelspelen, maar deze ”vriend van de prins” leek puur.

„U was een vriend van prins Claus”, zo begon de journalist het gesprek.

Hij wachtte even op een bevestiging van zijn gast, maar die kwam niet.

„Dat was u toch?” zei de interviewer een beetje korzelig.

Zijn gast -ik weet de naam niet meer- aarzelde nog even en zei toen: „Weet u, ik vind het een beetje gênant, die parade van vrienden van de prins in de media. Ik geloof werkelijk niet dat de prins zo veel vrienden heeft gehad als velen ons dezer dagen wel willen doen geloven. Ja, ik was een bekende, een kennis, van prins Claus. We kenden elkaar, zagen elkaar soms, kwamen bij tijden bij elkaar over de vloer. En als u aan prins Claus gevraagd zou hebben of hij mij beschouwde als een vriend en hij zou dat bevestigd hebben, dan zou ik zeer vereerd zijn geweest. Want het is nogal wat om een vriend te zijn van die man.”

Toen er een week geleden een reclamefolder in de brievenbus lag, moest ik aan dit gesprek denken.

In de folder biedt een vrijgevestigde therapeut zijn diensten aan.

En zo te lezen, kan hij nooit erg gekwalificeerd zijn. Daarvoor is het aanbod veel te breed. Het varieert van handlezen tot „psychologische gesprekken.” Op zondag en door de week. Het tarief is gunstig: 25 euro per uur. Wie een beetje thuis is in de geestelijke gezondheidszorg, weet dat zo’n bedrag een koopje is.

Op de valreep vermeldt de folder dat de beste man ”professionele vriendschap” aanbiedt.

En juist naar die twee woorden heb ik heel lang gekeken. Professionele vriendschap.

Het klinkt op het eerste gehoor heel mooi. Warm, betrokken.

Maar toch meen ik uit die twee woorden de conclusie te mogen trekken dat de desbetreffende ’therapeut’ zelf geen vrienden heeft. Anders had hij zeker geweten dat professionele vriendschap niet bestaat.

Want als vriendschap professioneel wordt, is het geen vriendschap meer.

Het belangrijkste kenmerk van vriendschap is namelijk dat het niet professioneel is.

Je kunt over vriendschap heel veel zeggen, maar als ervoor betaald moet worden, is het niets meer waard.

Liefde is niet te koop.

Vriendschap evenmin.

OFER