Geplaatst: 5 jun 2008 10:59 - Gewijzigd: 5 jun 2008 10:59

Vergezichten

Aardbeving

Er is de afgelopen paar jaar geen gebeurtenis geweest die zo’n indruk op mij heeft gemaakt als de aardbeving in Sichuan. Het gebeurde in een gebied zo’n 1800 kilometer van waar wij wonen, maar de schokken waren hier voelbaar. Verslagen van reddingsacties zijn voortdurend op de televisie en je raakt enorm onder de indruk als je de ravage ziet en de gevolgen voor de mensen. Mijn moeder moet geregeld huilen als er ontroerende dingen worden verteld. Bijvoorbeeld over een juf die drie leerlingen redde maar zelf omkwam door een vallend betonblok.

Het raakt iedereen diep en heel wat mensen uit mijn omgeving hebben spontaan een vliegticket naar Sichuan gekocht om daar te gaan helpen. Hoe? Dat zien ze daar wel. Er zijn ook allerlei inzamelingsacties op touw gezet. Zelf heb ik al mijn spaargeld gegeven en ik probeer mijn ouders en mijn andere familieleden te overtuigen zo veel mogelijk geld te geven. Tot mijn verbazing heeft mijn rijke oom, eigenaar van een kolenmijn, ineens 100.000 yuan gestort: zo’n 10.000 euro. Hij geeft anders nooit voor goede doelen. „Die mensen in Sichuan zijn nu onze familieleden geworden”, zo zei hij.

Heel indrukwekkend was ook het toeterconcert twee weken geleden. Op het tijdstip waarop de ramp een week eerder had plaatsgevonden, stopten alle automobilisten en drukten drie minuten lang op de toeter. Iedereen stond er stil en met gebogen hoofd naar te luisteren. Ik kreeg er de rillingen van.

Xiaonan Li (17), China

Witte container

Ik ben geboren in het dorp Horovly, in de regio Nagorno-Karabach, in Azerbeidzjan. Mijn familie werd daar begin jaren negentig echter verdreven door Armeense troepen. Er is sinds 1994 een vredesakkoord, maar het bleef lang onrustig.

Ik heb lange tijd in een vluchtelingenkamp gewoond, Fizuli, waar in 1996 met hulp vanuit Europa een school kwam. Dat bracht hoop bij onze gemeenschap en bij ons als kinderen en jongeren, die allemaal in het kamp geboren zijn. Er zitten ongeveer 130 kinderen op de school. Ik wil later lerares worden.

Ik woonde in Fizuli in een metalen witte container met mijn vier broers en zussen, opa en oma en mijn zieke vader. Mijn moeder was psychisch in de war en woonde in een psychiatrisch ziekenhuis. Ze stortte een paar jaar geleden helemaal in.

Ik hou van muziek en speel graag piano in de muziekschool. Muziek is erg belangrijk voor de mensen uit Nagorno-Karabach, het is deel van onze cultuur. Sommige van de beste muzikanten uit Azerbeidzjan komen uit onze regio.

Miriam (14), Azerbeidzjan