Ewout van der Staaij - 23 nov 2004 13:07 - Gewijzigd: 23 nov 2004 13:07

Verlangen naar de zondag

Zou de Heere mij willen bekeren? Wil Hij echt tot zó’n jongere als ik spreken? Persoonlijke vragen. Guido Jansen (17), Eline ter Maat (16) en Rutger Koppelman (15) lopen er niet voor weg. „De Bijbel is onze leidraad voor dit leven.”

Zomaar op een doordeweekse dag zitten ze met godsdienstdocent Chr. J. Weststrate in een kamer op hun school, de Fruytier Scholengemeenschap in Apeldoorn. Om met elkaar na te denken over wat de Heere voor hen betekent.

Waarom ze op deze reformatorische school zitten? Rutger komt er voor uit Vriezenveen, Guido en Eline wonen in Rijssen. Rutger: „Het klimaat is hetzelfde als thuis. Daar lees je uit de Bijbel, op school ook. De Bijbel is het uitgangspunt.” Eline knikt. „Je voelt je hier thuis. Iedereen weet dat er een God is, op andere scholen kijken ze je al raar aan als je zegt dat je niet naar de bioscoop gaat. Op onze school hoef je eigenlijk niet echt voor het geloof uit te komen.”

Het is met leeftijdsgenoten op school soms makkelijker om over het christelijke leven te praten dan thuis, denkt Guido. „Thuis gaat het snel over wat wel en niet goed is. Met je vrienden gaat het niet gelijk op de dogmatische toer.” „Dus jullie vrienden weten wat de Heere en Zijn dienst voor jullie betekenen?” vraagt Weststrate. Eline: „Daar praten we inderdaad wel eens over.”

Als voorbeeld noemt Guido cafébezoek op zaterdagavond. „Veel ouders vinden dat terecht niet goed, maar denken dan ook dat hun kinderen dat niet doen.” Eline: „Ik weet dat ik mijn ouders verdriet doe als ik daar heen zou gaan. Dan doe je het toch niet? Ik ben ooit een keertje wezen kijken, maar het is geen plaats waar je hoort te zijn.”

Rutger weet ook een betere besteding voor de zaterdagavond. „Ik ga iedere week met een stel vrienden naar iemand thuis. We hebben het daar gezellig.” Guido: „Je hebt in het café niets te zoeken. Ik weet het uit eigen ervaring. De gesprekken zijn van een zeer laag niveau. Ga je daarheen om bij te praten? Je moet er schreeuwen om je verstaanbaar te maken.”

Rutger, Eline en Guido.

De zondag is voor de drie een rustdag. Ze kijken er allemaal naar uit. Rutger: „Ik ben blij dat die dag er is.” Weststrate: „Welk cijfer zou de zondag van jullie krijgen?” „Een negen”, antwoordt Eline resoluut. „En de woensdag bijvoorbeeld een zeven.”

Niet alleen het gezamenlijk als gezin optrekken staat op zondag centraal, ook het samen zingen. Rutger: „Wij zingen vaak op zondagavond bij het orgel.” Eline: „Ik speel gitaar en wij zingen ’s middags een uurtje psalmen en gezangen.”

Uit de kerk op visite gaan, is in de gezinnen van Guido, Rutger en Eline niet zo vaak aan de orde. „Dan gaan de gesprekken al snel niet meer over de preek.” Thuis napraten over de preek gebeurt meer dan eens. Rutger: „Soms merk je echt dat de Heere de dominee helpt. Als hij dan liefdevol waarschuwt, kom je er niet onderuit.”

Door de preek krijg je soms ook antwoorden op vragen, ervaart Eline. „Ik heb een bijbaantje in een winkel. Laatst zouden we een feest hebben met het winkelpersoneel, met onder andere een bezoek aan de bioscoop. Ik durfde eigenlijk geen nee te zeggen. Toen kwam ’s zondags in de preek heel duidelijk naar voren of je bij God óf bij de wereld wilde horen. Op dat moment voelde ik dat ik moest weigeren om mee te gaan. Ik heb veel gebeden of mijn baas niet boos zou zijn. Toen ik het hem vertelde, zei hij: „Maar dan gaan we toch bowlen?” Ik zie dat als een gebedsverhoring.”

„Wat betekent de Bijbel voor jullie?” vraagt Weststrate. Eline: „Een leidraad voor mijn leven.” Guido: „Daarin kun je lezen wat God van Zijn kant heeft gedaan om mensen te verlossen.” Alle drie ervaren ze steeds de vraag: „Is het ook voor mij?”

Of ze wel eens merken dat de Heere persoonlijk vanuit de Bijbel tot hen spreekt, wil de godsdienstdocent weten. Eline: „Je moet de Bijbel niet lezen als een leesboek. Maar als je het soms moeilijk hebt, en je leest de tekst ”Komt allen tot mij, die vermoeid en belast zijt”, dan weet je dat de Heere ook jou bedoelt.”

De drie lezen iedere avond voordat ze gaan slapen uit een bijbels dagboek. Ook pakken ze dan hun Bijbeltje erbij. Rutger: „Als ik jarig ben, krijg ik altijd een dagboek van mijn moeder.”

Weststrate: „Kennen jullie meer jongeren die ervaren dat de Heere tot hen spreekt?” Eline: „Ja, en gelukkig kunnen we daar ook met elkaar over spreken.”