Geplaatst:23 mei 2008 16:24 - Gewijzigd: 23 mei 2008 16:24

Tandartsleed

O, wat zie ik er verschrikkelijk tegenop. Het raspende geluid, de ratelende boren, de tangetjes. En niet te vergeten de harde lepeltjes waarmee je zulke gemene tikken kunt krijgen. Venijnige naalden en haken waarvan de meest stalen zenuwen nog gaan trillen. De tandarts mag misschien vriendelijk zijn, maar ik schuw zijn gereedschap. Het trauma dat ik opliep door mijn getrokken kies, zes jaar geleden, is levendiger dan ooit. Vooral wanneer de herinnering aan de geluiden mijn nekharen overeind laat staan.

Het staat in mijn geheugen gegrift. De naald die dwars mijn gehemelte in gaat. Daarna het wachten tot mijn mond zich vertrekt in een maffe grijns. Ik kan alleen nog maar lachen als een boer die kiespijn heeft. Alsof ik een blok lood aan mijn mondhoek heb hangen. Ik kan me niet meer verzetten. Daar komt het smerige ’slurpslangetje’ voor het speeksel al. De tandarts kijkt me aan. Klaar voor de start? Daar gaat-ie dan. O, die tang… Kan die stoel misschien ook naar beneden? Heel erg ver naar beneden? Een rijtje witte knokkels, een paar nagels in de kanariegele stoel. Een paar tenen graven zich in mijn zool, nog een angstige blik en daar gaat mijn kies. Bloed. Een gat. Spoelen! Na de bloederige metalige smaak proef ik weeïge, muffe watten. Dat is leuk. Denk je met een kies minder naar huis te gaan, kom je thuis met een mond vol krakende, kleffe kluitjes.

En dan te bedenken dat dit leed, dat slechts een plagende herinnering is, zich misschien binnenkort zal herhalen. Het idee. Waarom ben ik toch zo dol op snoep? Waarom wil ik ’s morgens liever rennen naar de bus dan fatsoenlijk tanden poetsen? Er is een kleine hoop dat ik een sterk gebit heb.

Ach, waar maak ik me druk om. Ik mag blij wezen dat me geen wortelkanaalbehandeling te wachten staat. Zie je wel? Het kan altijd nog erger. Een mens lijdt het meest om het lijden dat hij vreest. En dat misschien wel nimmer op komt dagen.

Jolande