Mariska Dijkstra-Wolters - 22 nov 2004 10:19 - Gewijzigd: 22 nov 2004 10:19

Hoge laarzen en streepkousen

Wat op school in is? Even rondkijken en je weet het. Hoge laarzen en streepkousen voor de meiden, spijkerbroeken met vale plekken voor de boys. Vijf leerlingen van scholengemeenschap Pieter Zandt in Kampen praten over kleding. Rik van de Beek (16): „Sommige jongeren dragen, alleen maar omdat ze mee willen doen, kleren die eigenlijk niet bij hen passen.”

Volgens de jongens is het echt iets voor vrouwen: uren in winkels doorbrengen, met anderen praten over wat klasgenoten aanhebben en de laatste mode volgen. Voor Willemein Bakker (15) geldt dat niet. „Ik heb een hekel aan winkelen. Alleen als ik heel hard nieuwe kleren nodig heb, ga ik naar de stad. En wat anderen aanhebben, zíé ik niet eens. Laat staan dat ik het er met klasgenoten over heb.”

Middenmoters
De vijf leerlingen uit vwo 4 noemen zichzelf geen trendsetters. Ook voelen ze zich niet thuis bij de groep skaters, die op school duidelijk aanwezig is. Als ze zichzelf dan toch een etiket moeten opplakken, zou het zoiets worden als ”middenmoot” of ”studies”. Mode laat hen niet koud, maar echt voorop lopen ze niet. Frans van Aken (15): „Het is het belangrijkste dat kleding lekker zit.” Rik: „En ze moet niet te opvallend zijn. Een gele trui bijvoorbeeld zou ik niet zo snel aantrekken. Dan weet je gewoon dat iedereen naar je kijkt. Dat hoeft van mij niet.”

De jongens zijn -heel stereotiep- bijna niet naar de modezaak te slaan. Frans: „Ik wil nooit mee, maar het moet toch een keer. Je kunt nu eenmaal niet in je onderbroek naar school.” Wilbert Kramer (16) ziet eigenlijk nooit een kledingwinkel vanbinnen. „Ik kies gewoon iets uit Neckermann of Otto. Na een paar dagen wordt het thuisbezorgd.”

Marlies Verbruggen (15) kan dat niet goed begrijpen. Ze doet niets liever dan winkelen. „Mijn moeder gaat altijd mee kleren kopen. Zij let op andere dingen dan ik. Op de materiaalsoort bijvoorbeeld, en de prijs. Logisch, zij betaalt. Als ik kleedgeld zou krijgen, zou het binnen een week op zijn.”

Volgens de jongens is het echt iets voor vrouwen om uren te winkelen.

Op de groei
In nieuwe kleren voelen de jongeren zich lekkerder dan in oude. Dat geldt vooral voor de meisjes. Frans doet soms zijn nieuwe kleren ook wel direct aan naar school. Maar meestal kan dat niet, omdat zijn moeder graag op de groei koopt. „Dan hangen de kledingstukken dus eerst een paar maanden in de kast.”

„Natuurlijk” kijken de scholieren naar andermans kleren. Marlies: „Dat is toch het eerste wat je ziet.” „Het is moeilijk om te scheiden hoe iemand is en wat hij aanheeft”, vindt Frans. Rik: „Als een klasgenoot vaak merkkleding draagt, denk je direct: Zijn ouders zullen wel heel rijk zijn.” Wat anderen van zíjn kleding zullen denken? „Dat moet je hun zelf maar vragen.”

Volgens Rik kan kleding een groepsgevoel geven. Net zoals de leden van een volleybalteam allemaal hetzelfde T-shirt dragen. „Als je veel met vrienden in streepbroeken omgaat, ben je sneller geneigd ook zo’n broek te kopen.” Frans is het daar niet mee eens: „Dan ben je dus een na-aper.” Willemein probeert juist altijd wat anders te kopen dan wat iedereen al draagt. „Zo’n spijkerrokje met bloemen dat Marlies aanheeft, zie je nu heel veel. Dan wil ik het dus niet meer.”

Merkje
Over merkkleding zijn de meningen verdeeld. Wilbert -die zelf een O’Neill-sweater aanheeft- vindt het „wel leuk” om kleding met een merkje erin te dragen. Maar bijvoorbeeld Marlies ziet er het nut niet van in. „Je betaalt alleen maar voor de paar letters die erop staan.” Rik neemt het voor zijn klasgenoot op. „Merkkleding gaat vaak wel langer mee.”

Hoewel ze zelf niet veel geld aan kleding besteden, snappen de jongeren dat sommige anderen dat wel doen. Marlies: „Ze vinden het belangrijk om bij een bepaalde groep te horen.” Rik ziet daar ook de gevaren van in. „Dat betekent dat sommige jongeren kleren aanhebben die niet bij hen passen. Dan ben je nooit helemaal jezelf.”