Geplaatst: 8 mei 2008 10:25 - Gewijzigd: 8 mei 2008 10:25

Zaken die ertoe doen

Het is tegenwoordig moeilijk om te zeggen wat er werkelijk belangrijk is om gelukkig te worden. Sommigen vinden hun baan, een carrière en geld en prestige het belangrijkst. Er zijn echter ook mensen voor wie familie, een vriend of het geloof van meer waarde zijn. Hebben zij gelijk?

Sommigen zullen zeggen dat familie, vrienden en religie zaken uit de oude doos zijn, en dat het een beetje achterhaald is om je daarmee bezig te houden.

Ik denk dat dit niet zo is. Is het vreemd om je te haasten om thuis met je gezin te kunnen eten, in plaats van lang door te werken en vervolgens in een leeg huis te komen? Waarvoor zou je dat laatste eigenlijk doen? Als je oud bent en er niemand is om je een simpel glas water te geven of bij je in de buurt te zijn, wat gebeurt er dan? Kunnen sloten met geld je dan helpen? Bezit kan je veel comfort verschaffen en zelfs zogenaamde blijdschap en liefde, maar kan geld een persoon vervangen? Natuurlijk niet.

Sommige dingen zijn belangrijker dan euro’s op je bankrekening. Een glimlach van je kind, een omhelzing van een vriend of een kus van je geliefden. Ik hoop dat iedereen het ermee eens is dat geld alleen maar een middel is om te leven en dat het ons bestaan niet moet beheersen. Er zijn andere dingen die er werkelijk toe doen en die waardevolle mensen van ons maken. Laten we daar eerst naar streven.

Vera Zareva (18), Bulgarije

Watermeloenpitten

Elke ochtend ga ik naar de moskee in mijn woonplaats, Mazar-E-Sharif, om daar te werken. Ik verkoop kleine pakketjes gedroogde watermeloenpitten aan voorbijgangers. Meloenpitten zijn hier heel populair als tussendoortje. Ik verdien er ongeveer 1 euro per dag mee.

Ik werk omdat ik dat wil. Ik wil graag geld verdienen om dat aan mijn familie te kunnen geven, voor de huishouding. Er werken veel kinderen op straat, zeker omdat door de oorlog veel mensen van het platteland naar de stad zijn gevlucht. Ze moeten op de een of andere manier zien rond te komen. Meisjes doen vaak huishoudelijk werk of weven tapijtjes. Jongens werken vaak op straat als verkoper, ze poetsen schoenen of werken als drager.

Ik ga niet naar school omdat mijn vader dat niet goed vindt. Hij is zelf nooit naar school geweest en hij ziet de waarde van onderwijs niet in. Als ik mijn vader vraag of ik naar school mag, zegt hij altijd: Ga volgend jaar maar. Als dan het volgende schooljaar aanbreekt, zegt hij dat weer. Inmiddels zijn er drie jaren voorbij en mag ik nog steeds niet naar school. Het geld dat ik verdien, is hard nodig voor ons gezin.

Yunus (12), Afghanistan