Gerald Harbers - 26 apr 2008 07:22 - Gewijzigd: 25 apr 2008 13:20

Scholieren bevrijden Texel

Zweet, zand en zout water centraal tijdens stage bij marine

TEXEL - Ondersteboven bungelt Mark-Jan aan een touw op het terrein van de Joost Dourleinkazerne op Texel. Hij verplaatst zich hand over hand. Mark-Jan is niet de enige. In totaal negentig mbo-studenten spannen zich deze donderdag in op de hindernisbaan en bij de ’bevrijding’ van het eiland.

De studenten werken zich in de stralende zon stuk voor stuk in het zweet op de verschillende onderdelen van de hindernisbaan. Christiaan: „We hebben ’m de afgelopen dagen zelf opgebouwd.”

Scholieren verlaten een landingsvaartuig om Texel te bevrijden.

Christiaan en zijn medestudenten zijn voor een bivak van drie weken op Texel. „We volgen allemaal de opleiding vrede en veiligheid. Dat is een soort tussenopleiding voor mensen die van het vmbo komen en te jong zijn om bij defensie te mogen werken.” Luitenant-ter-zee tweede klasse Nataschja Hummel, die de opleiding coördineert: „Mensen die bij ons in de opleiding willen, moeten minimaal 17 jaar zijn. Om bij het Korps Mariniers aan de slag te gaan, zelfs een halfjaar ouder. Veel vmbo’ers zijn nog te jong als ze van school af komen. Tijdens de mbo-opleiding vrede en veiligheid lopen de studenten in totaal zes weken stage bij de landmacht of de marine. In totaal 70 procent van de mensen die de opleiding volgen, solliciteert bij defensie. Anderen kiezen voor een baan in bijvoorbeeld de beveiligingsbranche.”

Voor Christiaan, Mark-Jan en veel andere studenten is het geen vraag waar ze solliciteren. „Bij het korps”, luidt het antwoord van de meesten op de vraag waar ze willen werken. Joey: „Het is gewoon een uitdaging om bij de mariniers te werken. Ze laten zich overal inzetten en zijn het bekendste korps ter wereld.” Myron: „Het is al opgericht in 1665.”

Onzinrijmpjes
Voordat de studenten kunnen solliciteren naar een felbegeerde plaats bij het marineonderdeel, moeten ze Texel bevrijden. Een sergeant geeft instructies: „Er zijn vijandelijke elementen op het zuidpunt van ons eiland gesignaleerd. Jullie worden met een landingsvaartuig naar de kust gebracht. Daar zullen jullie aan land gaan en de vijand op de vlucht jagen met louter jullie massale aanwezigheid. Begrepen?” „Ja sergeant”, galmt het negentigvoudig.

Heen en weer beweegt het schip. De studenten staan in drie rijen, dertig man lang, op het dek. De deining deert hen niet. Negen personen -zeven jongens en twee meiden- staan keurig in een aparte rij voor een interview. Handen op de rug. Wijdbeens. Tom: „Zo’n stage bij de marine is gewoon gaaf: samenwerken en je ergens voor inspannen. We krijgen les in EHBO, rangen en standen en zo. Ik wil later het liefst bij de onderzeebootdienst.” Hij is de enige. Zes van de negen geven aan bij het Korps Mariniers te willen werken. De twee meiden mogen niet. Georgia: „Het is te zwaar voor vrouwen.” Zonder uitzondering zijn de negen positief over hun toekomstige werkgever. Er is maar één minpuntje volgens Naomi: „We moeten er tijdens het bivak elke ochtend zo vroeg uit.” De jongens lachen.

Dan hebben de negen geen tijd meer. Het landingsvaartuig nadert de kust. De spanning aan boord stijgt. De negentig studenten schreeuwen zich schor met allerlei liedjes en opzwepende onzinrijmpjes. „Tikki, tikki, tamba, samassa”, schalt het over de golven. De klep aan de voorzijde van het schip zakt. Bof. Het schip ligt stil tegen de kust. Een meter of 50 verderop begint het strand.

De studenten zetten zich onder oorverdovend geschreeuw in beweging. Links en rechts springen ze zonder aarzelen aan de zijkant van de klep af. In het koude zeewater. Spetterend waden de matrozen in spe naar de kust. Daar aangekomen vormen ze een linie. Met een afstand van 2 à 3 meter liggen ze op het zand.

Binnen enkele minuten is het schip leeg. Zeven studenten blijven achter. Een van hen: „Balen man dat ik niet kon meedoen omdat ik geblesseerd ben. Dit is het hoogtepunt van het bivak.” Verlangend kijkt hij over de rand van het schip naar de kust. Daar marcheren de 83 andere studenten al over de duinen. Texel is bevrijd.