Geplaatst:14 apr 2008 08:46 - Gewijzigd: 14 apr 2008 08:46

COLUMN MAX: Vleugelmoer

Staan ze sinds een jaar in de koelkast? Ik denk het. Misschien iets korter of langer. Pakken met een schroefdop. Heerlijke vinding! Dat vond ik meteen toen de eerste aldus toegeruste melk-, yoghurt- en vlapakken in ons huishouden opdoken. Hoefde geen dag te wennen. Nog steeds prijs ik deze stap vooruit die, evolutionair gezien, best twintig jaar eerder had kunnen plaatsvinden.

Want het sluiten of heropenen van een vla- of yoghurtpak oude stijl levert toch altijd een tamelijk vieze boel op. Wat moet je met die verstijfde, half ingedroogde gele of witte, zoete of zure snottebellen die zich rond de opengevouwen randen ophouden? Met je vingers weghalen en dan aflikken? Blèh, nee, liever niet. Elke keer een stuk keukenrol pakken om zo’n donkergele vlaklodder af te vegen? Wat een gedoe.

Geweldig, op een goede dag is daar de schroefdop. Ik prijs de dames en heren innovators voor het alsnog ontdekken van deze optie. Ik had het zelf kunnen bedenken. Dat de beschaving op onderdelen toch nog voortschrijdt, stemt mij tevreden. Geopende zuivel- en sappakken kunnen nu op hun rug liggen; gezien de beperkte staruimte in de koelkastdeur een groot goed. En nooit meer vieze bellen!

Ik rekende echter buiten de ingezondenstukkenschrijver van een ochtendblad. Twee weken geleden ontketende hij een kruistocht tegen de schroefdop. Ik ben het origineel kwijt, maar hij schreef in deze geest: „Of die verwenste schroefdoppen zo snel mogelijk van de pakken afkunnen, want ik krijg ze niet open, moet de waterpomptang er bijhalen en dan lukt het nog nauwelijks.”

„Zeker de oorlog niet meegemaakt”, denk je dan, terwijl je naar je handen kijkt. Ik ben ook van na die tijd, maar de ontwikkeling van losse melk uit een melkbus tot en met melk-onder-dop zag ik wel langskomen. Los, fles, zak, pak, schroefdoppak, zoiets. Dan is er anno 2008 toch alle reden tot dankbaarheid, zou ik zeggen. Als hij nou jeremieerde over het deksel van z’n pot augurken.

Een aparte vermelding krijgt de melkzak: tweede helft jaren zestig. Plastic literzakken -binnenkant zwart, tegen bederf- moest je rechtop in een plastic kan zetten, dan een hoekje er afknippen et voilà: schenken maar! Lekgevaar loerde overal: liggend in de koelkast begon het, staand in de kan zette het door en tijdens het uitschenken belandde de melk overal. Dus tegen die fulmineermeneer zeg ik: „Zeker de melkzak niet meegemaakt.” Voor echt oude mensen geldt een uitzondering, maar die vragen bezoeker of hulpverlener.

„Koop een pak waar geen schroefdop op zit en zeur niet zo”, luidde een van de reacties. Hulde! „Laat de dop voor wat hij is en vouw het pak gewoon open”, raadde een ander. Nuchterheid heb je in soorten en maten. Op zichzelf vind ik het al een wonderlijke gedachte dat iemand die ergernis beleeft aan een melkdop zich tot zijn dagblad wendt om zich aldaar te beklagen. Wat dat betreft zijn veel media verworden tot een soort dorpsplein vol monkelende mopperaars.

Twee weken sleept de schroefdopdiscussie zich inmiddels voort. Vanmorgen mengde zich een opvallend helder licht in het gesprek. „Mijn suggestie is om de dop in de vorm van een vleugelmoer te maken, die je altijd open en dicht krijgt.”

Het wachten is dan -zeker weten- op de eerste brief van iemand die met z’n mouw is blijven haken achter een vleugel van de moer.

MAX