Jacomijn Hoekman - 12 apr 2008 08:30 - Gewijzigd: 12 apr 2008 08:30

Zweten voor een robot

In elkaar zetten gaat wel, maar ’m laten dansen?

ARNHEM - Dansen moeten ze, de robots. Bewegen op muziek. Een handstand doen. En een zweefduik maken. Hoe goed de leerlingen ze ook geprogrammeerd hebben, regelmatig gaat er een robot flink onderuit. Tijdens het High Tech Challenge evenement in Arhem, vorige week zaterdag, streden twaalf leerlingen om een prijs: wiens robot werkt het beste?

Gefrustreerd kijken de leerlingen naar hun telkens weer omvallende voorwerp van trots. „De gladde tafel doet ’t ’m”, beschuldigen ze het blinkend zwarte vlak waarop de robots hun kunsten moeten vertonen.

„Hij heeft z’n dag niet”, mopperen de jongens van het Rietveld Lyceum in Doetinchem, wijzend naar het onwillige mechanische mannetje. De zweefduik mislukte, en ook de handstand ging niet goed. Nog één kans voor hen, bij de dansopdracht. Maar eigenlijk vinden ze het hopeloos. „De eerste plaats krijgen we toch niet meer.” De robot ligt er, plat op tafel, inderdaad nogal uitgeblust bij.

Hun buren van het Stedelijk Gymnasium Arnhem hebben meer hoop. „Alleen de zweefduik ging niet zo goed.” Grinnikend: „Hij schoot over de tafel heen. En er vielen wat schroefjes uit. Maar hij kon er tenminste wel aan meedoen.”

Martijn (15) en Harmen (14) werkten er dan ook elke vrijdagmiddag aan, de afgelopen drie maanden. En de avond voor de finale nog weer tot twaalf uur ’s nachts. Wat er leuk aan is? „We leren allemaal nieuwe dingen. Dit programmeren hebben we nog nooit gedaan.”

Bewegende heupen
Op de tafel waar alle klassen hun robots moeten showen, is de laatste klas bezig met het onderdeel handstand. Ook hier blijken de robotvoeten niet tegen het gladde oppervlak bestand. Met een knars, kraak en klap vliegen ze onderuit. Teleurgesteld haalt een jongen zijn techniekproject van tafel.

Het programmeren van een robot is ingewikkeld en tijdrovend, blijkt. Koortsachtig zit een groep jongens van het Stedelijk Gymnasium Nijmegen op de computer aan de programmering van zijn robot te prutsen. Hij blijkt nog lang niet af. Armen gebogen, armen gestrekt, door de knieën, zwaaien: moment voor moment moeten de standen van de robot in een computerprogramma worden verwerkt, om hem op de gladde tafel uiteindelijk een perfect dansje te kunnen laten uitvoeren. De robot heeft, heel toepasselijk, een rood zweetbandje om het hoofd. „We hebben kans op de prijs”, zeggen Bryan (15) en Colin (14) met glinsterende ogen. „Het ging de eerste twee keer heel goed.”

Na een tijdje proberen ze het dansje verwachtingsvol uit. De armen van de robot gaan met een zacht gezoem omhoog. De benen strekken zich. Langzaam beweegt hij zelfs zijn heupen. Tot hij plotseling als een blok omvalt. Overeind hijsen en verder programmeren maar weer.

De scholieren van het Stedelijk Gymnasium Nijmegen zijn de trotse winnaars van de High Tech Challenge.

In de zaal hangt een doordringende zweetlucht. Alle meiden en jongens doen dan ook hun uiterste best hun robot op het laatste moment bovenmenselijke prestaties te laten leveren. Als uiteindelijk de finale aanbreekt, kijken alle schoolklassen gespannen toe. Wie gaat er winnen? De robot van het Stedelijk Gymnasium Nijmegen doet het goed. Maar ook anderen krijgen het voor elkaar het hele dansje af te ronden zonder dat de robot omvalt.

„En de winnaar is…” Jurylid Kroodsma houdt de gespannen stilte bewust nog even aan. „Het Stedelijk Gymnasium Nijmegen.” Onder groot gejuich neemt het winnende team plaats op het podium. De brede grijns wijkt niet van hun gezicht. De robot ligt blinkend in hun handen. Het zweetbandje, ondanks de geleverde inspanningen, even droog als altijd.