Geplaatst:12 apr 2008 08:30 - Gewijzigd: 12 apr 2008 08:30

COLUMN JOLANDE: Kwaad straft zichzelf

Chocola… Ik kan er niet van afblijven. Nog hard in je hand, even later smeltend op je tong. Wat voor rommel ze er allemaal in stoppen? Ik weet het niet. Maar degene die dit heeft uitgevonden, is briljant. Houd een stuk chocola voor mijn neus, zeg dat ik ervan af moet blijven en ik flip.

Maar een beetje zelfdiscipline mag ik wel aanleren. Zo heel gezond is het niet. En bovendien voltrekt er zich op mijn gezicht een kleinschalige ramp na het eten van te veel chocola. De grandioze, zeer geliefde puist met zijn prachtige witte kopje. Dat is het laatste wat ik wil. En het aller-, allerlaatste wat ik wil: hij zit precies op een fijn plekje. Op mijn kin bijvoorbeeld. Of, heel plagerig, onder mijn neus. Allemaal door die ellendige chocola. Ik weet wat me te doen staat. Ik straf mijn puisten. Ik eet voorlopig geen chocola.

De volgende ochtend glijdt er een boterham met mierzoete jam door mijn keel. Nee, dat is toch niet echt mijn ding. Pindakaas misschien? Het moet maar. Mijn puisten krijgen me niet meer op de kast.

Mijn geduld wordt danig op de proef gesteld. Na een week zitten ze er nog, terwijl ik mezelf nog wel met alle geweld bij mijn lievelingshapje vandaan heb weten te houden. Met alle inspanning. En twijfels. Zou ik het wel doen, zou ik het niet… Eentje maar? Nee, dicht die kast. Nog maar een extra weekje volhouden, wie weet zien we dan wel resultaat.

Laat dan nou net mijn moeder paaseieren hebben gekocht. Heerlijke, verrukkelijke, appetijtelijke chocola van hoge klasse. O, wat een kwelling. Maar toch zo lekker. Wat moet ik hier nou mee? Voorzichtig begeef ik me naar de kast. Mijn maag is best leeg na schooltijd.

Met de smaak slechts als herinnering loop ik de volgende ochtend naar de spiegel. Vrezend dat ik straks weer karnemelk moet drinken. En ja hoor, het kwaad is reeds geschied.

Ik zwichtte onder de passie van mijn smaakpapillen. En daar is nu mijn straf. Een puist. En wel precies op het middelste midden van mijn neuspuntje. Daar zit ik dan, vroeg in de morgen. Met een boterham pindakaas en een beker karnemelk. Zuur.