Geplaatst:28 mrt 2008 14:13 - Gewijzigd: 28 mrt 2008 14:13

„We msn’en in geheimtaal”

Nog een week, dan landt Henk (25) uit Amersfoort weer op Eindhoven. Zijn tweede missie in Uruzgan zit er bijna op. Zijn vrouw Angélique (23) streept de dagen af. „De tranen zullen wel weer vloeien, van de zenuwen en van blijdschap.”

Er zijn dagen dat ze het zeker weet. Henk zal nooit meer thuiskomen. „Dat overkomt me vooral ’s avonds en ’s nachts. Dan lig ik te piekeren: hoe zal het straks moeten, zonder hem? Dan probeer ik zo veel mogelijk afleiding te zoeken, bijvoorbeeld door iemand te bellen.”

Het grootste gevaar voor de troepen in Uruzgan vormen de missies buiten de poort van het kamp. Bermbommen kunnen overal liggen, de taliban kunnen een aanval op de Nederlandse troepen uitvoeren. De achterliggende 4,5 maand was Henk, korporaal 1 bij de infanterie en PTLS’er (een geneeskundige functie), regelmatig buiten die relatief veilige poort te vinden. Dan is contact met het thuisfront, vooral via MSN, een stuk lastiger.

„Als hij de poort uitgaat, mag hij niet zeggen voor hoe lang dat is”, zegt Angélique. „Dan msn’en we in geheimtaal, door bijvoorbeeld het huisnummer bij het aantal dagen op te tellen. Dan weet ik in elk geval op welke dag hij weer veilig terug zou moeten zijn in het kamp. De onzekerheid in de tussenliggende dagen is het ergst. En als ik op de uitgerekende dag niks hoor, schiet ik echt in de stress.”

Begraven

Angélique en Henk trouwden vorig jaar. Kort daarvoor was Henk ook al op missie in Uruzgan. „Het afscheid was toen gigantisch emotioneel. Toch was die eerste keer voor mij makkelijker, al was de missie achteraf gevaarlijker dan ik dacht. Nu is Henk mijn man. Ik heb het idee dat ik zijn afwezigheid daardoor ditmaal nog heftiger beleef.

We weten dat het mis kan gaan, er zijn immers meer jongens overleden. Als je daarover nadenkt, krijg je het koud. Wel hebben we samen veel over die dingen gesproken. Defensie dringt daar ook op aan. Wat als hij overlijdt? Waar kun je bepaalde spullen vinden? Hoe wil hij begraven worden? Daar spreek je normaal niet zo snel over. Wij hebben dat wel gedaan, en dat vond ik best heftig.

Dat wij beiden christen zijn, maakt het anders. Voordat Henk wegging, kwam de predikant op bezoek. De meeste zaken hadden we toen wel geregeld. Hij vroeg aan Henk: Maar is het met jou ook geregeld? Als je jong bent, denk je veel te weinig over dat soort dingen na.”

De steun vanuit de kerk, de hersteld hervormde gemeente van Soest, heeft Angélique ervaren als een warme deken. „Ik heb kaartjes gekregen en er is voor mijn man gebeden. Dat is heel bijzonder. Zelf heb ik de mogelijkheid van het gebed ook als steun ervaren, maar eerlijk gezegd niet altijd. Soms ben ik boos, en boos bidden werkt niet. Maar als ik dan iemand hoorde zeggen hoe vreselijk het is om helemaal alleen achter te blijven, dacht ik: nee, zo is het niet. Ik denk dat je mag beseffen dat God helpt.”

Chips

Henk is dezer dagen steeds aanwezig in Angéliques gedachten. „Ik denk ieder uur wel aan hem. Als ik aan het werk ben is dat misschien iets minder, maar ook dan denk ik: waar zou hij nu mee bezig zijn? En als ik in de supermarkt loop, denk ik: o ja, deze chips lust Henk graag.”

Mag hij in de toekomst nog een keer op missie van zijn vrouw? „Ik weet het niet. Hij is al drie keer geweest, maar er zijn er ook die al vier of vijf keer zijn gegaan. Voorlopig wil ik het in ieder geval niet meer. En mochten er kinderen komen, dan wil ik het sowieso niet meer. Ik wil geen papa op uitzending. Als ik zie hoe zwaar ik het nu soms heb gehad, lijkt me dat echt veel te heftig.”

Lees het hele artikel Reikhalzen naar thuiskomst vandaag in de bijlage Mensen van het Reformatorisch Dagblad.