Geplaatst:27 mrt 2008 10:50 - Gewijzigd: 27 mrt 2008 10:50

Vergezichten

Voordat ik naar de stad Biratnager kwam, woonde ik met mijn zeven broertjes en zusjes op het platteland. Mijn vader werkte de helft van het jaar als kruier ver weg en was in die tijd niet thuis.

Ik ging altijd met mijn vader mee om hem te helpen met zijn werk, terwijl mijn moeder, zusjes en kleinere broertjes achterbleven om voor de boerderij te zorgen. Omdat overleven voor ons belangrijker was dan schoolgaan, ben ik nooit meer dan een week naar school geweest.

Himal (16)

Toen ik 14 was, eisten de maoïstische rebellen, die in het district Udayapur de monarchie omver wilden werpen, van ieder gezin een tiener om in het rebellenleger te dienen. Om dat te voorkomen, stuurde mijn vader me naar Biratnager, de tweede stad van Nepal. Daar werd ik hulp in de huishouding en verdiende ik ongeveer 7 dollar per maand. Ik zorgde voor de koeien van het gezin en hield de woning schoon.

Inmiddels zit ik ook op school, iets waarvan ik nooit had kunnen dromen. Een organisatie kwam naar mijn werkgever om hem ervan te overtuigen dat het nuttig was dat ik naar school ging. Ik ben blij dat ik naar school kan. Niet meer dan 65 procent van de kinderen gaat hier naar de basisschool en maar 31 procent naar de middelbare school.

Nepal, Himal (16)

Aardbeienjam

Het was zo’n prachtige ochtend dat ik niet kon vermoeden dat er die dag iets fout zou gaan. De zon scheen en de vogels floten vrolijke melodietjes. Ik had een perfect humeur en niets en niemand kon dat veranderen. Nadat ik een douche had genomen en mezelf had aangekleed, begon ik mijn favoriete ontbijt met het klaarmaken van vers sinaasappelsap en het bakken van pannenkoeken. Maar had ik daar eigenlijk wel de noodzakelijke ingrediënten voor? Helaas niet. Ik moest naar de winkel.

Vera Zareva (18)

Dat was geen enorme onderneming, omdat de winkel dichtbij was, maar het was het eerste dat mijn humeur verstoorde. Na een paar seconden was ik in een grote supermarkt waar je alles kunt kopen wat je maar wilt. Yes! De blijdschap lag weer voor het oprapen. Ik vond de eieren en het meel dat ik nodig had, maar toen ik op zoek ging naar mijn favoriete aardbeienjam, kaapte een vrouw met keurig gekapt zilvergrijs haar het laatste potje onder mijn neus vandaan. Wat een narigheid!

Ik probeerde haar uit te leggen dat ik de jam dringend nodig had en dat ik ontzettend dankbaar zou zijn als ze het potje wilde ruilen voor iets anders, maar het enige resultaat was een ijskoude stilte en minachting. Zo gebeurde het dat ik een prachtig begonnen ochtend beëindigde met een lang gezicht. Ik verloor mijn goede humeur. Misschien moet ik mijn smaak en andere favorieten wel veranderen. Waarom niet? Misschien vind ik iets dat me enorm gelukkig en voor 100 procent tevreden maakt. Ideeën?

Bulgarije, Vera Zareva (18)