Rene Zeeman - 21 mrt 2008 23:11 - Gewijzigd: 21 mrt 2008 23:11

Valentina mist Bagdad

DERA BUN - Valentina Jakob (16) is aan de ene kant blij dat de ze met haar ouders is verhuisd van het onveilige Bagdad naar het rustige Dera Bun in Noord-Irak. Anderzijds valt de overgang van een miljoenenstad naar een dorp met nog geen duizend inwoners niet mee. „Mijn vrienden in Bagdad zijn nog altijd mijn vrienden. Ik sms nog steeds met hen.”

Vier jaar geleden hielden de ouders van Valentina het in de Iraakse hoofdstad Bagdad voor gezien. Valentina: „Na de inval van de Amerikanen vijf jaar geleden dachten wij als christenen dat er betere tijden voor ons zouden aanbreken, maar dat gebeurde helaas niet. Als christen waren wij regelmatig het doelwit van aanslagen en ontvoeringen.”

Op de vraag wie er achter de aanslagen zat, antwoordt Valentina kortweg: „Islamitische extremisten en soms ook gewone misdadigers die de christenen afpersten. Betaalde je bijvoorbeeld geen 5000 dollar, dan zou er iets met je gebeuren. Soms zat er alleen een kogel in een envelop. Dat wilde dan zeggen: Wegwezen.”

Op een gegeven moment konden de ouders van Valentina de spanning niet langer aan. „Mijn ouders waren bang of wij wel thuis zouden komen als we naar school gingen. Scholen waren namelijk ook regelmatig het doelwit van aanslagen.”

Het gezin Jakob trok naar het relatief veilige noorden, waar de Koerden de dienst uitmaken. De ouders van Valentina vestigden zich in het dorp Dera Bun dat in het verleden door christenen was bewoond, maar dat begin jaren zeventig op bevel van de Iraakse dictator Saddam Hussein met de grond was gelijkgemaakt.

Toen Saddam in 2003 ten val werd gebracht, besloten de christenen Dera Bun te herbouwen. Inmiddels wonen er 185 gezinnen. Het zijn allemaal zogenaamde Chaldese christenen. Naast de christenen wonen er in het dorp 200 Jezidigezinnen. De Jezidi’s zijn net als de christenen een minderheid in Irak en hebben het ook niet makkelijk onder de islam. Ze hebben een geloofsovertuiging waarin christelijke, islamitische en heidense elementen zijn terug te vinden.

In het dorp botert het niet echt tussen de christenen en de Jezidi’s. „Van mijn vader heb ik gehoord dat de Jezidi’s al het land in bezit hebben genomen. En afstaan willen ze het niet. Eerlijk is het niet, want het was vroeger allemaal van ons. Als christenen willen we geen geweld gebruiken en via de wet een oplossing zoeken. Maar dat schiet niet echt op.”

Dat klinkt niet echt gezellig.
Valentina: „Dat is het hier ook niet. In het begin had ik het moeilijk. Hier heb je van die enorme insecten die je in Bagdad helemaal niet tegenkomt. Daarnaast heb je slangen en schorpioenen rond het huis.” Valentina trekt haar hoofd tussen haar schouders alsof een van de beesten over haar rug loopt. „Ik moet er niet te veel aan denken”, griezelt ze.

Het meest van alles mist ze de grote stad met haar vrienden en vriendinnen. „Goed, inmiddels ben ik aardig aan het dorpsleven gewend, maar af en toe mis ik Bagdad. Daar was altijd wel wat te beleven.”

De Iraakse christin geeft toe dat het allemaal wat dubbel is: „Hier is het veilig, dat is mooi, en inmiddels heb ik hier ook vrienden, maar mijn vrienden in Bagdad zijn nog altijd mijn vrienden. Ik sms nog steeds met hen.”