Gerald Harbers - 15 mrt 2008 16:12 - Gewijzigd: 15 mrt 2008 16:12

Bengalees bakt poffertjes

Atoshi: Iedereen draagt hier schoenen en sokken

KRABBENDIJKE - Kippenvleugels glinsteren goudbruin. Gehaktballen liggen in pruttelende jus. In een lokaal van het Calvijn College, locatie Kerkpolder, in Krabbendijke ruikt het heerlijk. Leerlingen uit vmbo-3 zijn druk in de weer in verschillende lokalen. Samen met hun gasten: vijftien leeftijdsgenoten uit Bangladesh.

Aan een aanrecht staat Lisette. Ze maakt appelflappen, samen met een meisje uit Bangladesh: Juliëtte. Lisette vouwt het bladerdeeg dubbel en demonstreert hoe Juliëtte de randjes moet dichtmaken met een vork.

Communiceren met de buitenlandse bezoekers is volgens Lisette lastig. „Daarom doe ik het meeste gewoon voor.” Op die manier werkt ook Matthea. Ze bakt poffertjes met de Bengalese Angela. De laatste schenkt voorzichtig wat beslag in de kuiltjes van de pan. „Eerst moest ik het beslag maken. Dat was niet moeilijk. Matthea heeft het uitgelegd”, zegt ze in het Engels. En wat als de meiden er niet uitkomen? Matthea: „Dan halen we de lerares van Angela erbij.”

…poffertjes bakken…

Hamerslagen weergalmen in het laslokaal van de school. Geknetter klinkt vanachter een scherm. Blauw licht valt op de laskappen van Jelle en Sagordas. „From the right to the left”, wijst Jelle aan. Sagordas beweegt langzaam een lasbout langs twee ijzeren vlakken, een gloeiende las verbindt beide onderdelen. Jelle: „Ik leg ’m uit hoe-ie moet lassen.” Sagordas klapt zijn kap omhoog. Met een brede grijns: „Het is leuk, en niet moeilijk.” Met een tang pakt hij het werkstukje en draagt het naar een waterbak. Stoom sist omhoog wanneer het metaal kopje-onder gaat.

Uitwisseling
De Bengalese tieners zijn twee weken in Nederland. Doel van het bezoek is het uitwisselen van ervaring en opdoen van kennis, zegt docent L. Molenaar, die de gasten begeleidt. „Vorig jaar zijn vijftien leerlingen van ons in Bangladesh naar de school geweest.”

Een leerling van het Calvijn College in Krabbendijke is ingespannen aan het lassen. Een Bengalese leeftijdsgenoot kijkt toe.

Vmbo’er Pieter -die de richting instalektro volgt- ging destijds mee. „Ze hebben daar weinig gereedschap, een hele afdeling moet het bijvoorbeeld met één striptang doen.” De aantallen gereedschappen en hoeveelheden materiaal maken grote indruk op Mongal, die instructie krijgt van Pieter en zijn klasgenoot Rob. „Op mijn school, het Hope Technical Institute (HTI), hebben we minder.” Hij lacht wanneer hij een robot demonstreert die hij met Rob en Pieter in elkaar heeft gezet. Ratelend schuifelt het mannetje over een bureau.

Veel zaken zijn anders in Nederland. Tanya: „Het onderwijs is zo geweldig. Ze hebben hier van alles genoeg. Mooie spullen om het uit te leggen en zo.” Atoshi vult aan: „Het is in Nederland veel kouder en iedereen draagt schoenen en sokken.” Ze wijst naar haar dij: „Van die lange.” De panty’s blijken een cadeautje van de Calvijnscholieren. Molenaar: „Toen onze gasten aankwamen na een reis van 36 uur en de leerlingen zagen dat ze geen sokken droegen, hebben ze die direct gekocht.”

…draadje los…

De Calvijnleerlingen proberen het HTI ook financieel te ondersteunen, met onder meer een stroopwafelactie. Molenaar: „De meeste leerlingen op het HTI, dat wordt gesteund door Woord en Daad, zijn niet rijk. De vader van een van de jongens is riksjarijder, hij verdient ongeveer een euro per dag. Door de kennis die zo’n jongen opdoet op zijn school, maakt hij kans om vooruit te komen.” Mongal: „De opleiding bij het HTI duurt twee jaar. Daarna ga ik naar een vervolgopleiding. Het liefst word ik ingenieur.”

Maar eerst moet hij eten wat de meiden hebben gekookt: rijst met kip.