Geplaatst:13 mrt 2008 09:04 - Gewijzigd: 13 mrt 2008 08:37

Vergezichten

In Guatemala hebben we de afgelopen maanden verschillende feestdagen gevierd. Op 14 februari bijvoorbeeld, de dag van de vriendschap, geven we elkaar mooie cadeaus en sturen kaarten. Het is voor ons belangrijk op deze manier vrienden en familie de liefde van God te laten zien.

Er was onlangs ook een andere feestdag: Marimbadag. Op de marimba, ons nationale instrument, kunnen we prachtige Guatemalaanse melodieën spelen.

De derde week van maart hebben we Pasen, of Semanta Santa, zoals we deze week noemen. We staan stil bij het offer van Jezus en herdenken dat Hij naar de aarde kwam en voor ons stierf aan het kruis. Wij, christenen, gaan in deze week naar de kerk om God te prijzen.

De rooms-katholieken vieren dit op een andere manier. Sommigen gebruiken deze periode om door het hele land bij familie en vrienden visites af te leggen. Dit is verdrietig, omdat ze de boodschap van redding van zonden niet kennen. Ze vieren deze dagen wel, maar alleen door een dag vrij te nemen en bier te drinken en dan onder invloed in de auto te stappen. Daardoor zijn er veel auto ongelukken in deze periode.

Wij bidden voor veiligheid en bidden dat deze mensen ook te horen krijgen over Gods liefde.

Guatamala, Edgar Yovany Garcia Luis (16)

Dromen

Ik woon in Oezbekistan, in de Tasjkentregio. Ik heb spina bifida, een ziekte waardoor ik vanaf mijn middel tot aan mijn voeten verlamd ben. Daardoor zit ik in een rolstoel. Het betekent echter niet dat ik geen dromen heb. Ik zou graag willen studeren aan de universiteit, in de auto van mijn vader rijden en gewoon kunnen lopen.

Thuis zijn we met vijf kinderen. Het is mijn taak om iedere morgen na het ochtendgebed de kippen en de geiten te voeren. De rest van de dag brei ik voor anderen en help mijn moeder in het huishouden.

Ik ben nooit op school geweest , omdat deze te ver van ons huis is en de school bovendien niet toegankelijk is voor leerlingen in een rolstoel. Gelukkig was er in het dorp waar we vroeger woonden een leraar die me regelmatig thuis lesgaf. Zodoende heb ik drie klassen kunnen voltooien. Nadat we verhuisd waren, was de afstand voor de leraar echter te groot om me regelmatig te bezoeken.

Ik ben echter blij dat ik gewoon bij mijn ouders en broertjes en zusjes woon. Veel gehandicapte kinderen in Oezbekistan leven in tehuizen. Ik doe gewoon thuis huiswerk en lees zo veel als ik kan. Zo hoop ik de basisschool te kunnen afronden.

Wat ik het allermeeste hoop, is dat ik nog eens een echte vriend ontmoet die ook gehandicapt is. Iemand die me begrijpt en geen medelijden met me hoeft te hebben, maar gewoon plezier met me kan maken.

Oezbekistan, Nodira (18)