Geplaatst:15 feb 2008 17:32 - Gewijzigd: 15 feb 2008 17:32

Column Jolande: Uitgesproken mening

Soms is een flinke discussie niet verkeerd. Ze scherpt je op, geeft je een andere kijk op de zaak of maakt je juist standvastiger in je eigen mening. Wat zal er voor mij gelden nu ik in een geseculariseerde klas mijn woord moet doen?

Over alledaagse dingen praten, is niet moeilijk. Maar voor ik er erg in heb laait er een felle discussie op over onze maatschappij. Tot mijn schrik vliegen er, tussen de razend snelle argumenten door, een paar ’krachtige’ termen. „Moeten we niet een beetje oppassen met ons taalgebruik? We kunnen er anderen mee kwetsen. Schelden doet pijn. En met vloeken kwets je gelovige mensen”, klinkt het zacht. Ik zie verschillende hoofden naar elkaar toedraaien. Een ingehouden spotlach op hun gezichten verraadt de gedachten.

„Sorry voor de gelovigen die daar nog over vallen. Dat kleine groepje christenen zal daaraan moeten wennen. Trouwens, die groep wordt toch steeds kleiner. Daar kunnen wij niet allemaal rekening mee houden.” Anderen vallen hem bij.

Krachttermen en vloeken liggen bij velen lekker in de mond. Bovendien helpen ze uitstekend bij frustratie. Je spuugt er een -van oorsprong- christelijk woord uit of een woord dat slaat op een ziekte. Dat ontlaadt. „Ach, de meesten weten toch niet waar ze het over hebben. Je bent echt zielig als je dat jezelf gaat aantrekken. De inhoud speelt geen rol.” Nee, de meesten weten inderdaad niet waar ze het over hebben. Mee eens. Maar de inhoud, de Naam van een heilig God, doet niet ter zake?

„Maar mensen, schelden is anders, hè? Dat doen we niet. Dat is respectloos.” Een instemmend gemompel klinkt. Zelf zit ik er een beetje stil bij. Wat heeft er in een korte tijd een woordenstrijd gewoed. Velen hebben hun kritiek gespuid. De een rustig, de ander vol kracht. En ik? Ik heb gezwegen.

Een zoutend zout en een lichtend licht zijn. Dat klinkt werkelijk prachtig. Was het maar waar.