Geplaatst: 4 feb 2008 08:11 - Gewijzigd: 4 feb 2008 08:11

Column OFER: Uitvaart

Op de fiets valt me altijd veel meer op dan wanneer ik in de auto zit. Alles gaat langzamer, je kunt al fietsend meer aandacht besteden aan medeweggebruikers.

Op zomaar een dag, onderweg van huis naar kantoor, wordt m’n weg gekruist door een rouwstoet. Vanuit het uitvaartcentrum in de stad koerst een rij zwarte auto’s stapvoets richting de begraafplaats.

Op zich niets bijzonders. Dagelijks zijn er tientallen rouwstoeten die de stad doorkruisen.

Auto’s volgepakt met onpeilbaar verdriet, grote ontreddering, zwarte radeloosheid.

Soms ook met stille dankbaarheid. Of verstikkende wroeging.

Omdat zo veel nog gezegd moest worden, wat nu voor altijd onuitgesproken blijven zal.

Als de lijkauto me passeert, zie ik het in een flits: aan de voorruit hangt een TomTom. Ik realiseer het me pas als de auto al uit m’n blikveld is weggegleden. Een lijkauto met een navigatiesysteem? Alle respect vergetend, zet ik de voeten stevig op de pedalen. Heb ik dat echt goed gezien? Ik maak vaart en haal op het fietspad de over de weg rijdende stoet in. Ongepast nieuwsgierig kijk ik in de lijkauto. Geen twijfel mogelijk, aan de voorruit is een navigatiesysteem bevestigd. Het kleurenscherm licht op.

Terwijl ik richting kantoor peddel, gaan de vreemdste gedachten door m’n hoofd.

Zou de chauffeur echt niet weten hoe hij vanuit het rouwcentrum op de begraafplaats moet komen? Die rit maakt hij toch meerdere keren per week?

Of is het een nieuwe chauffeur die de route voor het eerst rijdt?

En hoe komt zoiets over op de nabestaanden?

Het botst. Ik krijg het niet op één noemer. De dood en het leven zijn nooit op één noemer te krijgen, maar die moderne gps-uitrusting in een auto waarin iemand naar zijn laatste rustplaats wordt gereden, dat past niet. Dat wringt. Of ben ik gewoon hopeloos ouderwets?

Een TomTom staat voor mij symbool voor alles waar onze jachtige maatschappij vol mee is. Haast, snelheid. Op tijd op je afspraak komen. Files omzeilen, snellere routes plannen. Opschieten, want tijd is geld.

Maar een rouwstoet? Iemand die voor het laatst over de openbare weg van het mortuarium naar het graf wordt gereden? Moet zelfs die laatste gang nog efficiënt gepland worden? Principieel is er natuurlijk niets tegen het gebruik van navigatie bij een uitvaart in te brengen. Het zou vele malen erger zijn als de stoet zou verdwalen. Maar toch…

Woorden uit Prediker beginnen door m’n gedachten te dwarrelen.

Over rouwklagers die in de straten zullen omgaan.

Over stof dat wederom tot de aarde keert.

Over de mens die uiteindelijk op weg is naar zijn eeuwig huis.

Als ik sindsdien weer eens gejaagd een route op m’n TomTom intik, bang dat ik ergens te laat zal aankomen, roep ik soms bewust het beeld van de uitvaart in herinnering.

En wanneer de metalige stem van het navigatiesysteem me richting de ingevoerde bestemming gidst, klinkt in m’n hoofd soms ook de stem van de Prediker: „Want de mens gaat naar zijn eeuwig huis.”