Jacomijn Hoekman -  1 feb 2008 10:14 - Gewijzigd: 1 feb 2008 10:14

Roseline (16) opgevoed door haar 89-jarige oma

Zestien jaar is ze, en ze moet elke dag medicijnen slikken. Roseline Adyero uit Uganda is besmet met hiv, het virus dat aids kan veroorzaken. Haar moeder is eraan overleden toen ze negen was, haar vader toen ze twee weken oud was. „Ik wil jongeren waarschuwen.”

Drie weken is ze in Nederland, samen met twee landgenoten. Roseline gaat in die tijd twaalf middelbare scholen langs om haar verhaal te vertellen. „Mijn verhaal over Uganda en het hivvirus.” Ook al komt aids weinig voor in Nederland, waarschuwen wil ze toch. „Jongeren hier weten er niet veel van af. Maar het is goed om meer te weten. Ze moeten weten waar ze voor moeten oppassen. En ze moeten weten hoe ze ons kunnen helpen.” De jongeren die ze spreekt reageren vaak ontzet, vertelt ze.

Roseline, die wordt opgevoed door haar 89-jarige oma, weet wat het is om vaak ziek te zijn. Door de hivinfectie is haar immuunsysteem ernstig verzwakt. Elke bacterie kan bij haar een griepje worden. „We moeten zo naar de tandarts”, vertelt haar Nederlandse begeleider, Wim Haveman. „Ze heeft last van haar tanden. Ze hoeft maar een kleine ontsteking te hebben en ze is verkouden.”

Haveman werkt voor World Vision, die onder meer de actie Zip Your Lip organiseert. Roseline is op uitnodiging van World Vision in Nederland, omdat de opbrengst van de actie bestemd is voor hiv- en aidspatiënten in Uganda. „In Noord-Uganda is er burgeroorlog. Niet iedereen die medicijnen nodig heeft, kan ze ook krijgen. En niet iedereen die aids heeft, laat zich testen en vraagt om hulp.”

Roseline: „Mijn moeder kon er niets aan doen dat ik hiv heb. Zij wist niet dat ze geïnfecteerd was.” In Uganda is het een grote schande om aids te hebben, en maar weinig mensen praten erover. Ook Roseline vond het moeilijk om er openlijk voor uit te komen toen ze het ontdekte. „Op het moment dat ik me ziek begon te voelen en me heb laten testen, was ik bang voor wat de mensen ervan zouden zeggen. Maar door gesprekken met een arts kwam ik erachter dat hiv niet betekent dat je leven niets meer waard is. Met medicijnen is er heel veel te bereiken. En ik vind het belangrijk om naar voren te stappen en te waarschuwen voor de gevaren van hiv en aids. Wat mensen denken van mijn besmetting kan me niet meer zo veel schelen.”