COLUMN JOLANDE: Haastige spoed
In een razend tempo gaan mijn vingers over het toetsenbord. Uit alle macht probeer ik mijn dwalende gedachten bij het verslag te houden. Even houdt het ratelen op, zodat ik slechts een momentje op mijn horloge kan kijken. Vijf voor halfvier. Opschieten! Over vijf minuten gaat de propvolle bus weer naar het station. Relaxed is het niet, om in die bus te zitten, als een sardientje in een blik. Maar het móét, want vanmiddag wacht me weer een andere taak.
Bij de bushalte hangt een sigarettenwalm en staan tientallen studenten. Lang hoef ik gelukkig niet te wachten. Even later sta ik met mijn armen stijf langs mijn lijf. Bedwelmd door de haarlak van mijn medepassagier probeer ik mijn pols met daaraan mijn horloge naar boven te wurmen. Twee minuten over halfvier. Ik ga mijn trein halen, mits de auto’s niet al te langzaam over de weg rijden. Ruim baan voor ingeblikte studenten!
O nee, laat die bus alsjeblieft onderweg niet nog meer van die stakkers moeten inladen. Dit past echt niet. Maar helaas, bij de volgende halte staan er vijf. Sissend slaat de deur tegen mijn voet. O, iets opzij. Sissend slaat de deur opnieuw tegen mijn voet. Met veel inspanning maak ik mezelf tot een nog dunnere haring.
Thuisgekomen stoom ik door tot ik aan tafel zit met ogen op stokjes. Een paar folders trekken mijn aandacht. De schreeuwerige reclame wil dat ik inga op prachtige aanbiedingen. Een laptop met maar liefst 20 procent korting, een gratis mobiel met een spotgoedkoop abonnement, hamsterweken in een supermarkt…
Vermoeid leg ik de folders weg. Ik ga maar even mijn e-mail checken. Ondertussen even een muziekje aan. En zo is de dag snel gevuld. Tijd voor nadenken is er bijna niet bij. Hoezo overbezet?
Meditatie schijnt ouderwets te zijn. Maar een moment van stilte kan geen kwaad. Laat de wereld maar even razen.
Er zijn nog geen reacties geplaatst.