Jacomijn Hoekman - 25 jan 2008 10:01 - Gewijzigd: 25 jan 2008 10:01

„Grote straatrat met tranen in zijn ogen”

Shady Abdel-Atty (18) is een Marokkaanse jongeman uit Amsterdam, die er niet vies van is op straat rond te hangen. Maar lui is hij niet, net zomin als crimineel.

Híj mag dan geen straatjochie zijn, veel van zijn vrienden zijn dat wel. Vrienden die wel eens hebben „vastgezeten.” Vrienden die ook meehelpen rolstoelen en ziekenhuisbeden op te knappen. Het is namelijk een project van de Amsterdamse organisatie ENIP (En Nu Iets Positiefs), die risicojongeren wil begeleiden naar een zinvolle toekomst. De jongeren helpen eerst drie maanden afgedankte spullen opknappen, zodat ze niet op straat rondhangen. Daarna gaan ze als beloning met z’n allen de spullen naar Marokko brengen en worden ze daarna begeleid in hun studie- of werkkeuze.

„Ik ben twee keer mee geweest naar Marokko”, zegt Shady, ondanks dat hij naar eigen zeggen geen risicojongere is. „Ik vind het mooi om arme mensen te helpen in eigen land. Ik heb aan mijn begeleider bij ENIP gevraagd of ik nog een keer mocht. Dat mocht, als ik tien jongeren benaderde om te vragen of ze mee wilden doen met het project. Dat heb ik gedaan. Ik heb ze overgehaald door ze elke keer te bellen en met ze te msn’en. Achteraf waren ze blij dat ik ze benaderd had. Dan zie je de jongen die je kent als een grote straatrat met tranen in zijn ogen staan, omdat de mensen zo blij zijn met onze spullen. Ik dacht: Huh, huilt hij nou?”

Shady vertelt dat het leven in Marokko heel anders is dan in Nederland. „Wij hebben heel veel, vergeleken met hen. Als iemand in Marokko een been gebroken heeft, is er vaak geen geld voor een rolstoel. De mensen daar hebben onze oude rolstoelen en bedden écht nodig.”

De reizen met ENIP hebben Shady geïnspireerd om ook jongerenwerker te willen worden. „Ik studeer nu informatica, maar ik wil voor jongerenwerker gaan leren. Ik ben ook een van die jongeren die een begeleider nodig hebben. Ik ben ook veel op straat. Ik wil iets voor de nieuwe generatie jongeren betekenen. In een buurthuis werken of zo.”

Naar Marokko wil hij ook nog wel een keer. „Als het kan, waarom niet? Ik ga het zeker vragen. Moet jij mijn begeleider nog bellen? Vraag je dan ook of ik nóg een keer mag? Je doet het he?”