Gerald Harbers - 12 jan 2008 11:07 - Gewijzigd: 12 jan 2008 11:07

Duivenmelkers niet bang voor dieven

John: Elk dier heeft een eigen karakter

GENEMUIDEN - Walter, de ’151’ en de Tamme Lip vliegen elk jaar duizenden kilometers. De duiven zijn eigendom van de broers Albert (15) en John (14) Grolleman uit Genemuiden. Soms komt een duif niet terug. „Dat hoort erbij. Maar zo’n diefstal als in Friesland is verschrikkelijk.”

Luid koerend worden de twee jongens begroet wanneer ze het duivenhok in de achtertuin binnengaan. In totaal negentien beesten scharrelen rond in de hokjes aan de wand of op de grond. Beide jongens dragen een blauwe stofjas. John: „Als die vies wordt, is dat niet erg en de duiven zijn eraan gewend.” Zijn broer Albert neemt een schrapper in de hand en schuift de poep in het hok op een hoop. Een werkje dat ze elke dag doen. Albert: „We zorgen zo goed mogelijk voor onze dieren. Een schoon hok is erg belangrijk.”

De broers sturen hun duiven regelmatig naar het buitenland. John: „Ze doen mee met wedstrijden waarbij ze in Frankrijk worden losgelaten. Meestal op vrijdag, vaak zijn ze dan zaterdags weer terug.”

Duivenhouder John Grolleman (l.) inspecteert de vleugels van Walter. Samen met zijn broer Albert zorgt hij voor tientallen duiven.

Vrijwel altijd komen de vogels terug. John wijst naar een duif met een witgespikkelde kop. „Die heeft er eens een maand over gedaan. Toen ze terugkwam, was ze zo mager als een lat.”

Wanneer Albert klaar is met de schoonmaak, gaat hij naar buiten. Even kijkt hij omhoog. Een groep duiven zeilt voorbij. „Dat zijn de vrouwtjes. Die mogen nu los. Goed voor hun spieren en ze vinden het leuk.”

Langzaam zakt de zon weg. De duiven moeten naar binnen. Albert heeft een busje in de hand met voer. Hij schudt ermee en fluit. De duiven in de lucht reageren direct. De cirkels waarin ze vliegen, worden steeds kleiner. Met klapperende vleugels landen de eerste op de nok van het huis. Vandaar is het voor de dieren een kleine afdaling naar het hok. Binnen staat John klaar met voer. Gretig pikken de dieren het uit zijn hand.

De broers zijn weg van de duiven. John pakt een duif: „Moet je zien hoe mooi ze is. Ze kent mij. Ze heeft een eigen karakter. De ene duif is heel schichtig, de andere juist heel mak. We hebben er zelfs één die de Tamme Lip heet, omdat ze zo een stukje voer tussen m’n vaders lippen wegpikte.” Naast de Tamme Lip vliegt ook Walter rondjes boven het huis van de broers. Albert: „Zij is door een collega van m’n vader die Walter heet meegenomen uit een dorp waar ze gestrand was.” Ook loopt er in het hok een ’151’ rond. John: „Dat is haar nummer.”

Elke duif heeft een ring rond zijn poot. Daaraan is te zien hoe oud het dier is en wie de eigenaar is. John: „Soms komt er een vreemde duif mee naar binnen omdat hij de weg kwijt is. Op een internetsite voeren we het nummer van de ring in en dan verschijnt er een telefoonnummer. Zo kunnen we de eigenaar bereiken.”

Volgens Albert is het laten vliegen van de duiven leuk vanwege de spanning. „Zaterdags, als ze terugkomen van een wedstrijdvlucht, zitten we soms uren te wachten. Net zo lang tot ze binnen zijn. Ze moeten zo vroeg mogelijk terugkomen hè?” Meestal gaat alles goed met de dieren en komen ze heelhuids terug. John: „Soms niet. Dan zijn ze de weg kwijt of gepakt door een roofvogel. Dat hoort erbij. Maar zo’n diefstal als in Friesland, waar 75 duiven werden gestolen, is verschrikkelijk.”

De broers zijn niet bang dat er bij hen ongewenst bezoek komt. John lacht: „Daar zijn onze duiven niet goed genoeg voor.”

Duivenhouders worden duivenmelkers genoemd. Hoezo? Albert: „Ik heb ooit ergens gelezen dat melker ”verzorger” betekent. We zijn dus duivenverzorgers.”