Geplaatst:11 jan 2008 13:15 - Gewijzigd: 12 jan 2008 11:10

COLUMN JOLANDE: Arm schaap

In een flits zie ik het nog net vanuit mijn ooghoek: een schaap dat op zijn rug ligt. Arm dier. Al spartelend vecht het voor zijn leven, maar geen mens die het beestje ziet. De andere schapen staan er rustig naast, niet begrijpend wat er met hun kuddegenoot gebeurt. Snel schiet de trein het weiland voorbij. Ik kan nu niets doen, het schaap is ten dode opgeschreven.

Je zult maar een schaap zijn. Dan kun je bijna niets. Ja, wat grazen, wat slapen en bij de rest van de kudde lopen. Als je het dan tenminste niet in je hoofd haalt om weg te lopen. Want dat verhaal kennen we ook. Kortom, een schaap is maar een dom, zwak schepseltje. Wat begint het nu zonder de boer?

Schapen… het zijn soms net mensen. Eén misstapje, en je ligt al op je rug. Weg grootspraak. Weg goede voornemens.

Ook ik denk soms dat ik heel wat kan. Vooral zo aan het begin van het jaar bedenk wat ik allemaal nog wil doen. Een vleugje overmoed erbij en daar ga ik, omver. Zo heel moeilijk is het niet om op je rug terecht te komen, maar nu weer overeind.

Het vreemde aan de schapen van tegenwoordig is dat ze vijf poten moeten hebben. Anders maken ze geen schijn van kans. De samenleving raast en vliegt maar van de ene ambitie naar de andere. Tussendoor gunnen sommigen zich nog enkele minuten om uit te hijgen. Honderden mensen stormen met z’n allen tegelijk naar de top. Anderen lopen zich het vuur uit de sloffen om een beetje fatsoenlijk mee te kunnen hollen. En de rest…? Die staat hijgend langs de kant.

Het voelt best beroerd als je merkt dat de samenleving net te snel voor je is. Net iets te vlot, net te ad rem. ”Gewoon zijn” is er niet meer bij. Als je bijzonder bent, krijg je aandacht. Kortom: wie durft er hier nog maar vier poten te hebben? Schaam je diep.

Maar de vraag is of de samenleving daarop wel de juiste visie heeft. Je bent zoals je bent en zo mag je er zijn. Schapen zijn geschapen met vier poten. Laten we dat zo houden.