Jacob Hoekman -  4 jan 2008 10:33 - Gewijzigd: 4 jan 2008 10:05

Het beertje aan de brug blijft alleen achter

Langste brug van Nederland straks op afstand bediend

ZIERIKZEE - Het waait hard - voor een stadsmens althans. Kilometerpaaltje 19,4, aan de voet van de Zeelandbrug, brengt een onheilspellend gefluit voort. Binnen in het kleine hokje op de brug schudt brugwachter Piet Stouten geamuseerd zijn hoofd. „Echt flink waaien? Dat doet het pas vanaf windkracht 11.”

Het is bijna afgelopen voor Stouten. Hij is de laatste der brugwachters, voor wat de Zeelandbrug betreft. De brug, de icoon van Zeeland, zit vanaf volgende week zonder bemanning. De bediening van het 5 kilometer en 22 meter lange gevaarte gebeurt vanaf dan vanuit Vlissingen. Stouten sluit een tijdperk van ruim 42 jaar af, waarvan hij zelf bijna 24 jaar voor zijn rekening nam.

Het is aftellen voor brugwachter Piet Stouten op de Zeelandbrug.

Een echt leuk vooruitzicht is het niet, vindt de brugwachter. „Straks, in Vlissingen, zit ik binnen, zonder dit uitzicht. Dat zal ik echt gaan missen.” Hij wijst door de ramen. De brug met zijn eindeloze pijlers strekt zich uit in het water. In de verte doemen de pijlers van de Oosterscheldekering op. Schouwen-Duiveland is voor een fors deel te overzien. „Kijk eens om je heen. Zelfs als het onweert, is het hier prachtig.”

Na bijna een kwart eeuw op de Zeelandbrug heeft Stouten verhalen genoeg. Hij gaat er eens voor zitten; ’t is toch een rustige dag. „Mijn hoofdtaak bestaat eruit dat ik de brug bedien. Open, en weer dicht. Dat is trouwens niet nodig voor de meeste vissersboten, die kunnen gewoon onder de brug doorvaren. Het zijn bijna alleen zeilboten van de recreatievaart die een opening nodig hebben.” Maar op deze winderige dag verwacht Stouten weinig plezierboten. „Ik denk niet dat de brug vandaag één keer open hoeft.”

Lees het hele artikel op www.refdag.nl