Corina de Vos - 22 dec 2007 09:38 - Gewijzigd: 22 dec 2007 09:38

Een stukje hand verknald

STAVENISSE - Een grote knal en Dankwart Roozemond (18) uit Stavenisse was drieënhalve vinger en een stukje van zijn hand kwijt. „Toen ik dertien was, stak ik illegaal vuurwerk af. Ik dacht dat het niet brandde en pakte mijn aansteker weer. Toen ging het fout.”

Dankwart raakte een deel van zijn hand kwijt.

Rustig vertelt de Zeeuwse jongen zijn verhaal. „Het gebeurde op 7 december 2002. Samen met mijn broertje en een vriendje stak ik een Chinese vlinder af. Ik hield een vuurtje bij het lontje. De aansteker stopte ik weer in mijn jaszak. Toen zag ik het lontje van het vuurwerk niet meer. Daarom dacht ik dat het niet brandde. Ik wilde mijn aansteker weer pakken, maar dat was niet meer nodig.”

Na de ontploffing had Dankwart meteen door dat het niet goed zat. Snel ging hij naar het huis van een vriendje dat daar in de buurt woonde. „Een ambulance bracht mij naar het ziekenhuis. Ik had niet veel pijn. Mijn hand bloedde ook niet erg. Ik had een dof gevoel, net alsof ik sliep. Mijn vingers zagen eruit als frikadellen die te lang in de frituurpan hebben gezeten en open zijn gebarsten. Ik had al snel door dat m’n vingers eraf zouden gaan. Het zag er super goor uit. M’n duim lag hier”, zegt hij terwijl hij naar het middelste gedeelte van zijn onderarm wijst. „Die hebben ze met schroeven weer terug gezet.”

Hij houdt z’n verminkte linkerhand voor zijn rechterhand. „Kijk, ik mis de middelste drie vingers, een stukje van mijn duim en een gedeelte van mijn hand.”

Toen Dankwart in het ziekenhuis lag, spookten er allerlei gedachten door zijn hoofd. Hij was bang dat hij veel bezigheden niet meer kon doen. In het begin kon hij ook niet veel. „Kleine piepschuim balletjes kon ik niet eens optillen.” Uiteindelijk vallen de gevolgen mee. Dankwart kan eigenlijk alles nog. „De zware dingen zullen lastig blijven. Wereldkampioen turnen zal ik bijvoorbeeld nooit worden”, lacht hij.

Een week bleef Dankwart in het ziekenhuis. Tijdens Kerst en Oud en Nieuw mocht hij naar huis. Z’n moeder verzorgde de wond. Daarna moest hij nog vaak naar het ziekenhuis. „Ik heb veel pijn gehad. Mijn hand maakten ze vast onder aan mijn buik. Ze verbonden de huid en een ader daarvan aan mijn hand. Zo kon mijn bloed circuleren. De grote wond van mijn hand zat tegen mijn buik, die toen ook open was. Dat was niet lekker. Ik verbaas me dat m’n huid niet is gaan rotten.”

Af en toe heeft hij flink gehuild in het ziekenhuis. „Soms zag ik het allemaal niet meer zitten. Iedereen zei dat het wel goed zou komen, maar ik was degene die steeds weer alle oefeningen moest doen.”

Hij haalt een fotoboekje waarop een kleine jongen in een groot ziekenhuisbed te zien is. Op een van de plaatjes staat de jas die hij droeg. Helemaal aan flarden. Op een andere foto wordt de wond schoongemaakt. Dankwarts mond is vertrokken van pijn.

Na het ongeluk had het vuurwerkslachtoffer ook pijn in de vingers die eraf waren. „Dat heet fantoompijn. Je kunt er niets aan doen, dat is akelig.”

Zijn beroepskeuze komt min of meer voort uit het ongeluk. Van jongs af aan wilde de jongen graag in het leger. Die droom ging in rook op. Nu studeert hij voor verpleegkundige.

Rond Oud en Nieuw denkt hij vaak terug aan de gebeurtenissen. „Als ik harde knallen hoor, denk ik: Als dat maar goed gaat.” Vuurwerk zal hij niet meer aanraken. „Ik weet nu welke ellende het kan veroorzaken. Vuurwerk is duur, dus als het niet afgaat is het jammer. Toch moet je het nooit meer aanraken. Als er iets fout gaat, kost het veel meer.”

Zie ook:
Nog twee vingers en een stompje

Dossier Vuurwerk