Geplaatst:17 dec 2007 09:13 - Gewijzigd: 17 dec 2007 09:13

COLUMN MAX: Mailmadness

Als het waar is dat je van e-mailen dom wordt, dan gaat het helemaal niet goed met me. En met de meeste mensen om me heen ook niet. Met een beetje goede wil heb je een dagtaak aan het bijhouden van de diverse privé- en zakelijke elektronische postbussen.

Het valt me op: vergaderingen worden steeds vaker gebruikt om met de laptop op schoot -of zelfs op tafel, hoe onfatsoenlijk!- mailboxen leeg te werken. Alsof dat zou lukken. Je werkt vier maileieren weg en onderwijl leggen acht andere e-mailvogels alweer een nieuw ei in je maildoosje. Het zou de moeite waard zijn de waarde van zulke bijeenkomsten eens te toetsen. Wat zijn dat voor vergaderingen waarin de helft van de deelnemers gewoon doorwerkt aan die niet-aflatende mailmadness? Maar dat terzijde.

Mailboxen lijken wel broedstoven. „Het jongt maar door, die mail”, roep ik soms vertwijfeld over de redactiezaal. Hoe al die mensen al die boxen weten te vinden is me een raadsel, maar het is een feit. Het aantal communicatiebureautjes en pr-meneren en -mevrouwen vermenigvuldigt zich ook nog eens volgens een logaritmische schaal. Elk zichzelf respecterend bedrijf huurt een bureau in voor public relations. Iedere organisatie telt een of meer afgestudeerde communicatoren (m/v). Dat zijn de ergsten, die een dagtaak hebben aan dat vak. Die hebben namelijk ook de neiging om achter elke mail aan te bellen. Ze moeten wel.

„Goedemorgen, u spreekt met Kim van Claerendael van bureau FlashCommunications. Bel ik gelegen?”

„Goedemorgen, we zijn leuk bezig, maar u mag uw zegje doen.”

„Wij stuurden u gisteravond een mail. Die hebt u waarschijnlijk wel gezien?”

„Lieve mevrouw, er hebben ons sinds gistermiddag precies 367 mensen een mail gestuurd. Kunt u aangeven waar de uwe over ging?”

„Nu, dat zit zo. Wij organiseren de verkiezing Beste Legkipkeurmeester van het Jaar in de Benelux en we denken dat uw krant hiervoor wel interesse heeft.”

„Legkipkeurmeester van het Jaar… Eens kijken, nee, die heb ik zo niet op mijn netvlies staan.”

„Zal ik u de mail nog een keer toesturen, zodat u meteen kunt reageren? Er zit een antwoordformulier bij voor de uitreiking van de Legkipkeurmeesteraward Benelux 2007. We hebben een speciaal fotomoment voor de pers. O ja, er hoort ook een enquête bij waarmee u de kwaliteit van ons bureau kunt beoordelen. Invullen kost u maar tien minuutjes.”

„Ik denk niet dat we de gelegenheid hebben daar bij te zijn. Nee, ik weet het zeker: wij komen niet.”

„Wat jammer nou. Misschien volgende keer beter? Nog een fijne dag verder.”

„Ja, misschien een volgende keer beter. Met de nadruk op (verbinding al verbroken) misschien. Dag mevr…”

Natuurlijk, een deel van de elektronische correspondentie is zinvol en veel pr-mensen doen hun werk gewetensvol. Dat laat onverlet dat er iets grondig mis is met de hoeveelheid informatie en met de aard ervan. Zeker als je bedenkt dat veel e-mails ook bijlagen en nieuwsbrieven bevatten die ervoor zorgen dat je -wanneer je ze echt zou lezen- maar een fractie van de post zou kunnen wegwerken. De mailbox lijkt op een uitdijend heelal.

Ik heb gehoord dat je van mailen dom wordt. Om niet als een complete zombie te eindigen, stel ik mijn maildoelen neerwaarts bij.