Geplaatst: 3 dec 2007 09:28 - Gewijzigd: 3 dec 2007 09:28

COLUMN MAX: Galeislaaf

Vroeg in de zomer openbaart zich een zeurende pijn in m’n linkerschouder. Last bij het aan- en uitkleden en met autorijden. Beetje smeren met zus, beetje smeren met zo: het akelige gevoel blijft en wordt heftiger in plaats van minder. Alle mooie beloften op de diverse tubes ten spijt. Aan het einde van de zomervakantie -ik stel die sessies altijd uit- weet de huisarts het meteen: stress. En stress wil nog wel eens op de monnikskapspier slaan. Die zit muurvast en bevat veel afvalstoffen, zegt ze.

Zo ben je dan opeens weer rijker dan je denkt: twéé monnikskapspieren per persoon, eentje links, eentje rechts. Tot dan toe wist ik niet van hun bestaan. Bij mij weigert dus de linker om prettig mee te werken. De remedie? Fysiotherapie. Die afslag had ik tot dan toe altijd gemist, maar vooruit: voor het goede doel doe je veel. Want ik wil ook wel erg graag van dat hinderlijke musculus trapeziusgezeur af. Prachtig, dat Latijn. Het verzacht de pijn, maar niet voldoende.

De fysiotherapeute geeft nog wat aardige details. In het jargon van die beroepsgroep heet bijvoorbeeld het verschijnsel dat zo’n kwaal zich in de vakantie heftiger manifesteert het kortjakjesyndroom. Komt een mens een beetje tot rust, dan slaan de stresssymptomen extra hard toe. Het klopt exact, voorwaar een rustig idee.

Maar toch: na tien keer duwen, trekken en krachtig masseren doet die musculus jeweetwel nog steeds niet wat de bedoeling is: zich koest houden. Ja, de eerste twee dagen na elke kneedbeurt op tafel zijn de effecten voelbaar, maar de volgende vijf zit-ie toch weer te klieren.

De fysiomevrouw ziet nog één uitweg. Ze noemt het fysiomove, maar dat blijkt verhullend taalgebruik voor fitness. Ik was er al bang voor. Het woord viel in huis wel eens eerder -wie doet het niet tegenwoordig- maar dat gezweet op zo’n spinfiets of loopband zonder ooit een bestemming te bereiken, lokte me niet bepaald. Met enig gevoel van mededogen passeerde ik altijd de martelkamers vol harde werkers achter de ramen. In de wetenschap dat de begeleidende muziekstijl sowieso niet de mijne zou zijn.

Het dagelijkse halve uur bewegen probeerden we tot dan toe vooral in te vullen door braaf te lopen of te fietsen. Ja, gewoon buiten. Met dien verstande dat al te heftige regen en wind of al te grote zakelijke drukte regelmatig een excuus vormde om toch maar een keertje over te slaan.

Kort en goed: sinds een week of vier vind ik mezelf elke week een avond terug in een fitnesszaaltje. Met hippe muziek en slenderbanken. Weer een nieuw woord toegevoegd aan m’n vocabulaire. Fietsen, roeien, trekken aan steeds zwaardere gewichten: het luie zweet wil rijkelijk stromen.

Vanaf dag één heb ik een haat-liefdeverhouding met de roeibank. Al na de eerste paar minuten vraag ik me vertwijfeld af waar deze straf goed voor kan zijn. Terwijl ik tegelijkertijd ervaar dat zo’n oefening op veel meer musculi een heilzame uitwerking heeft. Gaandeweg de traag voorttikkende minuten voel ik me hoe langer hoe meer een galeislaaf zoals ik die ken uit ”Asterix en Obelix” en uit ”Ben Hur”. Waarbij ten positieve kan worden opgemerkt dat de fysiomevrouw geen zweep hanteert.

Overslaan zal ik de roeibank niet, want het is een puike oefening op weg naar een gekalmeerde monnikskapspier. Tot ik de hele Middellandse Zee van west naar oost ben overgeroeid.

MAX