Geplaatst:26 nov 2007 10:26 - Gewijzigd: 26 nov 2007 10:26

COLUMN OFER: Boom

Wereldnieuws was hij. De oude, zieke Anne Frankboom.

Hij moest om. En wel direct, vond het stadsdeel Centrum. De veiligheid van de omwonenden en de bezoekers van het Anne Frankhuis kon niet meer gegarandeerd worden. Dus kwam er een kapvergunning voor de boom, die al heel lang heel erg ziek is.

Over die diagnose is trouwens iedereen het eens. Onenigheid komt er pas als de vraag gesteld wordt hoe het nu verder moet met de bejaarde kastanjeboom. Stutten of kappen? De bijl erin, vindt de leiding van het Anne Frankhuis. En een nieuw stekje planten. Uithuilen en opnieuw beginnen.

Maar de Bomenstichting en de omwonenden pikken het niet. Vlak voor de geplande sterfdag van de boom lopen ze te hoop bij de rechter. Eis: kapvergunning opschorten.

Een lastig dilemma voor de rechterlijke macht. Zeker gezien de immense mediabelangstelling. De rechter besluit zich ter plekke op de hoogte te stellen. ”Breaking news”. De cameraploegen verdringen elkaar letterlijk in de tuin van het achterhuis. Een eerdere trekproef heeft trouwens al aangetoond dat de boom het nog vele jaren uit kan houden en dat er van omvallen geen sprake is.

De rechter voert de spanning op. Hij komt, ziet en trekt zich vervolgens terug voor beraad. Dinsdagavond om klokke zeven uur zal er recht worden gesproken.

Ondertussen zwelt in de media de hype aan tot orkaankracht. Zelfs in Israël is de boom groot nieuws. Het lijkt de ultieme lakmoesproef. Zo van: hoe gaan die Hollanders dit aanpakken? Maken ze nu eindelijk goed wat ze in de oorlog allemaal fout hebben gedaan?

Alle actualiteitenrubrieken brengen het nieuws in geuren en kleuren. Er wordt zelfs een medium ingevlogen. Die legt haar handen op de stam van de boom, heft het hoofd en spreekt: „De boom zegt: Er wordt aan mij getrokken.”

Beroemde Nederlanders mogen hun zegje doen. De een vindt dat je zo’n „levend lijk” niet moet laten staan. „Dat zou Anne nooit gewild hebben.”

De ander pleit met betraande ogen om de boom nog een kans te geven. „We kunnen zo veel tegenwoordig, we moeten zo’n boom toch in leven kunnen houden?” klinkt het vertwijfeld. Nee, dát kunnen we nu juist niet.

Dan spreekt de rechter. Nederland houdt de adem in. Wat zal het worden? Kapverbod! klinkt het triomfantelijk voor radio en tv. Hij mag niet om, de boom blijft staan.

De nieuwsgolf krult om en langzaam loopt de hype terug. Hier en daar hoor je op de radio mensen nog citaten uit het dagboek van Anne voorlezen. Dan wordt het stil. De aandachtsboog kan niet te lang gespannen blijven.

Het volk is tevreden. Met elkaar hebben we dan toch maar weer een daad van formaat verricht. Lang dachten we dat Nederlanders in de oorlog uitblonken door heldenmoed. Maar die ballon werd door historici doorgeprikt. Vele tienduizenden Joden werden vanuit Nederland afgevoerd naar de vernietigingskampen. Protest? Amper.

Sinds 20 november heeft Nederland z’n dubieuze oorlogsverleden echter definitief uitgewist. Ja, er ging veel fout in de oorlog. En we hebben inderdaad -over het algemeen gesproken- weinig gedaan voor Joden en andere opgejaagden. Maar met elkaar hebben we het nu dan toch maar voor elkaar gekregen dat die boom in Amsterdam mag blijven staan.

Als dat geen heldenmoed is.

OFER