Gerald Harbers - 23 nov 2007 23:54 - Gewijzigd: 23 nov 2007 23:54

Van de fiets in de sloot

Vriendinnen breken allebei linkerbeen bij ernstig verkeersongeval in Arkel

In de gang bij Joanne Klok (14) uit Leerbroek staat een rolstoel, opgeklapt. In de schuur ligt een fiets, verkreukeld. Twee halflege ballonnen met daarop ”Welkom thuis” hangen in de kamer. Inmiddels loopt Joanne weer rond, met krukken. Net als haar vriendin Sandra de Stigter (14). De twee Gomarusleerlingen fietsten naast elkaar in Arkel toen een auto hen schepte.

Vrijdagochtend 14 september staan de vriendinnen bij de kerk in hun woonplaats, het vaste vertrekpunt voor de fietsgroep naar de Gomarus Scholengemeenschap in Gorinchem. Sandra: „Meestal vertrekken we daar rond halfacht. Onderweg sluiten zich nog een paar andere leerlingen bij ons aan, tot we met een man of dertig zijn.”

Sandra de Stigter (l.) uit Leerbroek bekijkt de vernielde fiets van Joanne Klok.

Tot op de Vlietsekade, waarlangs een sloot ligt, in Arkel gaat het goed. Joanne: „Een auto kwam ons tegemoet, reed nogal slingerend op ons af. Tegen Sandra, die naast me fietste, zei ik: Als dat maar goed gaat.”

Sandra knikt. „Ik zag de auto ook slingeren. Daarna ging alles heel snel. Een klap heb ik niet gevoeld. Op de slootkant kwam ik weer bij. Naast me lag een meisje dat gilde van de pijn. Zelf had ik ook pijn. Een man hield me vast, zodat ik niet in de sloot gleed. Ik heb een vriendin, die niet gewond was, gevraagd of ze bij me wilde blijven. Kort daarna kwam de eerste ambulance. Er landden twee traumaheli’s. Ik schijn gezegd te hebben: Ik ga niet in dat ding. Maar daar weet ik helemaal niets meer van.”

Joanne kan zich niets herinneren van het ongeval. „De auto kwam op ons af en het eerste wat ik daarna weer weet, is dat ik bijkwam in een ziekenhuis. Ze waren bezig met slangen en ik had een zuurstofmasker op.”

Onder de modder
De twee meiden zijn net als elf andere leerlingen en de bestuurster van de auto gewond. Sandra: „Ik ben als een van de laatsten naar een ziekenhuis gebracht. Alleen m’n linkerbeen was gebroken.” Joanne wordt uit de sloot gevist. „M’n linkerbeen en arm waren allebei gebroken. Een paar ribben gekneusd en ik had een hersenschudding. De eerste dag waren ze ook bang dat ik een longontsteking had opgelopen omdat ik in de sloot was terechtgekomen. De artsen waren bang dat ik het vieze water in m’n longen hadden gekregen.”

Sandra en Joanne worden naar verschillende ziekenhuizen gebracht. Joanne: „Ik kwam terecht in het Albert Schweitzer ziekenhuis in Dordrecht. M’n ouders wisten tot halfelf niet waar ik zat.” Haar moeder: „Ik heb alle ziekenhuizen waarheen de slachtoffers zijn gebracht, opgebeld. Bij het laatste vond ik haar.” Joanne: „De mensen van school hadden mij niet herkend, doordat ik helemaal onder de modder zat toen ik uit de sloot werd gehaald.”

Sandra gaat naar een Utrechts ziekenhuis. Een vriendin die niet gewond is geraakt, gaat mee. „Ze hebben daar m’n kleren opengeknipt om me te onderzoeken. Een jongen werd eerst geopereerd. Samen met een bekende uit het dorp die ook gewond was, lag ik te wachten. Onderwijl zagen we op tv het nieuws over het ongeluk. Niet dat ik het toen echt heb gevolgd. Ik had op dat moment veel te veel pijn.”

Agent
De vriendinnen moeten beiden na de operatie een aantal dagen in het ziekenhuis blijven. Sandra mag na zes dagen naar huis, Joanne ligt elf dagen in het ziekenhuis. Sandra: „In het ziekenhuis is ook een agent langsgekomen, in burger. Hij wilde weten wat er gebeurd was.”

Voor de twee meiden is het nog steeds een raadsel waarom de vrouw de groep schepte. Joanne: „Ze schijnt zich ook weinig meer te kunnen herinneren.”

Samen gaan de twee na de herfstvakantie weer naar school. Sandra: „In het krukkenbusje.” Joanne: „De gemeente heeft een busje geregeld, waarmee iedereen die gewond raakte bij het ongeluk naar school kan.” Sandra: „Elke leraar vroeg hoe het met ons ging. In het begin moesten we wel tien keer ons verhaal doen. Iedereen wilde ons duwen en de tas voor ons dragen. Later moesten we het vragen aan de klasgenoten.” Joanne: „Logisch, dan is het nieuwe eraf.”

Inmiddels hobbelen beiden rond op krukken. Joanne staat op en laat enkele plakboeken zien, vol kaarten. „In totaal heb ik meer dan 540 kaarten gekregen. Van mensen uit het dorp, uit de kerk en van school.” Sandra: „Soms van mensen die ik helemaal niet kende.”

De twee weten nog niet wanneer ze weer op de fiets naar school kunnen. Joanne: „Ik heb geen idee wanneer ik weer mag fietsen. Ik probeer eerst maar eens zonder krukken te lopen.” Sandra: „Ik denk dat het de eerste keer heel gek is. Wel spannend in ieder geval.”