Jacomijn Hoekman - 23 nov 2007 10:17 - Gewijzigd: 23 nov 2007 10:17

„Nachtmerries blijven me achtervolgen”

Tien jaar geleden is Mina Omarzai (22) uit Afghanistan gevlucht, samen met haar ouders en zusjes. Ook al voelt ze zich nu Nederlander, toch is ze nog erg betrokken bij het Afghaanse volk. Ze is voorzitter van Stichting Ameel, een stichting voor en door Afghanen jongeren die morgen voor het eerst een conferentie houdt.

Herinneringen aan Afghanistan heeft ze nog genoeg, maar liever praat ze er niet over. „Het zijn geen leuke herinneringen. Het zijn nachtmerries die me de rest van mijn leven achtervolgen. Donker, kou, dode mensen, geen licht, geen water en geen enkele zekerheid.”

Waarom heeft ze de stichting dan opgericht? „Toen ik in Nederland kwam, was er weer toekomst voor mijn leven. Ik moest plannen maken. Eerst schrok ik daar erg van, omdat ik niet wist hoe ik dat moest doen. Toen ik de draad oppakte, dacht ik: Ik wil iets betekenen voor de maatschappij. Ik wil me als Afghaan waardevol maken. Daarom heb ik met nog twee mensen deze stichting opgericht. We richten ons op de integratie van de Afghanen in Nederland en op de wederopbouw van Afghanistan.”

Mina doet dit onder meer door het organiseren van gastcolleges op Nederlandse middelbare scholen, waarin ze meer over „de rijke geschiedenis van Afghanistan” vertelt. „Ik vraag Nederlandse jongeren: Wat komt het eerst bij je op als je aan Afghanistan denkt? „Burka’s”, zeggen ze dan. Mijn hart breekt als ik dat hoor. Mijn land heeft zo’n mooie, rijke geschiedenis, en dan zijn burka’s het eerste waar ze aan denken.”

Mina zit vol plannen voor haar stichting. Zo wil ze in de toekomst een tijdschrift beginnen dat een brug moet vormen tussen twee landen: Nederland en Afghanistan. In beide landen moet een redactie komen, zodat Nederlanders veel te weten komen van Afghanen en Afghanen van Nederlanders.

Toekomstmuziek, maar niet onhaalbaar, denkt ze. Komende zomer gaat Mina voor het eerst in tien jaar weer terug naar Afghanistan, om daar mensen te benaderen die haar zouden kunnen helpen met het tijdschrift. Het geeft haar een dubbel gevoel om terug te gaan. „Mijn hart is al gebroken. Als ik terugga, komen alle herinneringen weer naar boven. Het is als zout strooien in een wond. Maar ik denk ook dat het mij motiveert om me verder in te zetten voor de stichting.”