Geplaatst:14 nov 2007 11:38 - Gewijzigd: 14 nov 2007 11:38

Alles kwijt?

Misschien heb je het wel eens iemand horen zeggen dat hij alles kwijt was en nergens meer bij kon. Als je er middenin zit, durf je het er niet eens voor te houden dat je een kind van God bent. Niet iedereen begrijpt deze merkwaardige toestand waarin Gods kinderen wel eens verkeren.

Alles kwijt! Geen troost uit wat er geweest is, of wat de Heere in het verleden gaf, omdat je er geen zicht op hebt! Dan kan niet geloochend worden dat Gods Woord in het verleden kracht heeft gedaan, maar de vraag is of het niet alles alleen maar de buitenkant is geweest. Is mijn hart wel wezenlijk verbroken en vernieuwd of zijn er alleen maar oppervlakkige veranderingen geweest zonder een waarachtige bekering?

Toen ik eens een vrouw ontmoette in zo’n toestand, kon ik haar eerst ook op geen enkele manier helpen. Dat is niet vreemd en er zijn veel verhalen bekend uit het pastoraat waaruit blijkt dat het ook niet eenvoudig is om hier hulp te bieden. We hebben geen licht om uit te delen. Eerder zou je de zon kunnen laten opgaan dan zo iemand licht geven in zijn of haar duisternis.

Ik probeerde het bij die vrouw daarom maar op een andere manier en gebruikte een beeld om te verduidelijken wat er niet gebeurt als het donker wordt. Ik zei daarom: „Dat heb ik nu ook altijd. Als ik ’s avonds de lamp uitdoe als ik naar bed ga, is plotseling heel de kamer leeg. Dan wordt het donker en dan staat er niets meer.”

Ze keer me wat bevreemd aan, toen ik het nog eens herhaalde. Vanzelf ging ze tegen me in en zei dat alles er nog wel stond, maar dat ik het niet meer zag. En dat wilde ik haar nu juist leren. Ik viel haar dus bij en gaf toe dat ik het gezegd had om haar erop te wijzen dat alles niet weg is als je het niet meer ziet.

Zo is het in het geestelijk leven ook. Het kan door allerlei dingen donker worden in een ziel. Maar als de Heere er vroeger Zijn werk begonnen is, dan gaat dat niet weg. Als Hij je dingen geleerd heeft die mensen je niet leren kunnen en die je eigenlijk niet eens weten wilde, dan blijft die kennis wel. Heb je er geen kracht uit, put je er geen troost uit, toch kun je er wel van zeggen wat in Psalm 119 staat: „Geen leed zal ’t ooit uit mijn geheugen wissen.”

Het ontdekkende werk van de Heilige Geest is niet oppervlakkig. Kennis van een arglistig hart is niet van voorbijgaande aard. En als voor de ziel een weg ontsloten wordt in Christus en je ziet dat je nog zalig kunt worden, dat vergeet je niet! De Heere Zelf kan het licht over Zijn werk weer ontsteken. Meestal geeft Hij er een bijzondere les bij, waardoor wij vernederd worden en Hij verhoogd en verheerlijkt. We leren meer van Gods trouw. Hij blijft Dezelfde! Wij houden niets vast, maar Hij houdt vast en zal het goede werk wel tot een goed einde brengen!

Opmerkelijk is trouwens wel dat mensen die echt een oppervlakkig tijdgeloof hebben (zaad op steenachtige plaatsen) hier niet zo over tobben. Namaakgeloof kent de diepten van een arglistig hart niet en kan zichzelf makkelijk troosten, maar zonder de Trooster. Dan is het toch maar beter geleid te wórden en dat op een weg waarop je soms door een dal gaat, waar je niets ziet en soms op een hoogte staat en een vergezicht krijgt.

Ds. C. J. Meeuse, Goes