Geplaatst:12 nov 2007 10:11 - Gewijzigd: 12 nov 2007 10:11

Column Ofer: Storm

Het hoge water als gevolg van de eerste herfststorm die over ons land trok, zette Nederland internationaal weer als ”waterland” op de kaart. In veel landen waren in de media beelden te zien van de diverse stormvloedkeringen die gesloten werden.

De media-aandacht bracht me berichten in herinnering over de nasleep van de orkaan Katrina. Die orkaan was namelijk nog maar net voorbij, of de Amerikanen lieten zich massaal naar Nederland vliegen om te zien hoe dat kleine landje onder de zeespiegel zich wapent tegen het overstromingsgevaar. Ze hadden allemaal dezelfde vraag: Had de ramp die New Orleans heeft getroffen, ook Rotterdam kunnen overkomen?

Natuurlijk moest ook een van de beroemdste presentatoren van CNN, Richard Quest, de oversteek naar Holland maken. Quest is een man die het moet hebben van veel geschreeuw en brede armgebaren. Hij eet de microfoon zo ongeveer op en zwaait naar de camera alsof hij een kleuterklas toespreekt. Hij roept en rochelt in het meest afschuwelijke Engels dat je op de wereld horen kunt. Maar niettemin is hij bij journalisten beroemd en gezien. Gevreesd zelfs.

Hij was onder de indruk van Nederland. Dat kon je aan alles horen en zien. Zijn armgezwaai was nog opzichtiger dan anders. En hij kwam superlatieven tekort om de Oosterscheldekering, de waterkering in de Nieuwe Waterweg en de Haringvlietsluizen te beschrijven. Groot, massief, enorm was het.

In dol enthousiasme bestormde hij met zijn cameraploeg -want Amerikaanse beroemdheden gaan nooit naar het buitenland zonder een groot gevolg- een restaurant bij de Haringvlietsluizen om vanuit die uitspanning mooie filmopnames te maken van de imposante sluizen. Maar dat ging niet zoals gedacht. Hier botste hij zomaar, onverwachts, op Hollandse knieperigheid.

Het restaurant was leeg, of in ieder geval, zo goed als. Achter de kassa zat een man. Of hij in de gaten had met wie hij van doen had, werd niet duidelijk. Maar duidelijk was wel dat hij deze Amerikaanse invasie alleen onder strikte voorwaarden tolereerde. Zíjn voorwaarden, welteverstaan.

„Dit is een restaurant en u mag alleen filmen als u een consumptie gebruikt.”

„Ja maar, dit is CNN”, fluisterde de Nederlandse begeleider van Rijkswaterstaat op een toon waarop je een kind toespreekt dat in de kerk opeens naar oma begint te roepen.

„Ik heb een bedrijf te runnen en een consumptie is verplicht”, repliceerde de uitbater volstrekt niet onder de indruk.

Richard Quest verlaagde zich tot het voorstellen van een compromis, wat op zich al ongehoord is voor deze sterverslaggever.

„Eventjes maar”, lispelde hij in het Engels.

„Nee, ik heb hier een bedrijf te runnen. En dat zult u begrijpen”, antwoordde de restaurateur onbewogen.

Quest keek hem strak aan en beet hem toe: „Dan niet!” En weg was hij.

De man achter de kassa stak beide handen in de lucht en zei nogmaals zijn mantra. „Ik heb een bedrijf te runnen en dan is een consumptie verplicht. Dat is toch heel normaal?”

De Amerikanen kwamen om te zien waarin een klein land groot kan zijn. Maar de Haringvlietman maakte duidelijk waarin een klein land klein kan zijn.

OFER