Ruben: Ik voelde me een vieze homo
Ruben de Winter stond op het punt om met de kerk te breken. Met niemand durfde hij te spreken over zijn homofiele gevoelens. „Ik voelde me vanwege mijn homoseksuele gerichtheid volledig afgewezen in de eigen kerkelijke gezindte.”Als tiener had hij aanvankelijk wel oog voor meisjes, zegt De Winter, maar na enkele negatieve ervaringen wendde hij zich hoe langer hoe meer van hen af. In zijn mavotijd kwam De Winter in aanraking met enkele jongens met wie hij op seksueel terrein allerlei experimenten uithaalde.
In die periode drong het meer en meer tot De Winter door dat hij homoseksuele gevoelens had. „Ik vond het vreselijk. Ik liep ervoor weg, ik stond er niet bij stil. Vanwege mijn kerkelijke achtergrond wist ik heel goed dat ik nooit als homoseksueel door het leven kon gaan. Ik bad tot God of Hij mij wilde veranderen. „Dit niet, dit niet”, riep ik uit.”
De Winter zocht naar bevrediging van zijn seksuele verlangens en vond die onder meer op ontmoetingsplaatsen voor homo’s. Via contactadvertenties in kranten en tijdschriften kwam hij bij homoseksuelen aan huis. Ook nodigde hij af en toe mannen bij hem thuis uit voor seksueel verkeer. „Ik kwam in een negatieve spiraal terecht. Na elk contact voelde ik me waardelozer dan ooit, maar ik kon er niet mee stoppen.”
’s Zondags zat De Winter in de kerk. „Ik leidde een verschrikkelijk dubbelleven. Met mijn homoseksuele gevoelens wist ik absoluut geen raad. Aan de ene kant was ik ervan overtuigd dat het verkeerd was eraan toe te geven. Aan de andere kant wist ik er met geen mogelijkheid vanaf te komen. Ik had ze, wat ik ook deed om ze te vermijden. Eén ding stond voor mij als een paal boven water: God zou met mij nooit iets te maken willen hebben. Ik was immers een vieze homo.”
De Winters leven nam een radicale wending toen een kennis hem op een dag meevroeg naar een meditatieve bijeenkomst in het midden van het land. „Onverwachts had ik daar een ontmoeting met een pastoraal werker. Hij toonde oprechte belangstelling voor mij. Enkele dagen later vertelde ik hem mijn levensverhaal. Hij was diepontroerd, maar hij liet mij meteen weten dat ik geen hopeloos geval was. Hij zei dat er maar één middel voor mij was om te breken met mijn zondige leven: het geloof in de Heere Jezus Christus.”
Dit is een samenvatting. Lees het hele artikel vrijdag in het katern Mensen van het Reformatorisch Dagblad of klik hier.
Reacties (26)
Maris stagiair | vrijdag 9 november 2007 - 13:06 | ![]() |
aantal posts:57 | sterkte!!! | |
~good day~ |
annemarije correspondent | vrijdag 9 november 2007 - 16:52 | ![]() |
aantal posts:106 | Tlijk me egt heel eenzaam als je zulke gevoelens hebt. Vooral omdat wij(refo's) Homos vaak laten staan!! Dat zou niet zo moetten |
flipenik correspondent | vrijdag 9 november 2007 - 17:35 | ![]() |
aantal posts:145 | Jij ook strekte ik hoop voor je dat je ooit nog terug zal kunnen naar de kerk!! |
het-doet-pijn-als-je-verkering-uitgaat redacteur | vrijdag 9 november 2007 - 19:09 | ![]() |
aantal posts:645 | veel sterkte feddrer |