Bert Monster -  7 nov 2007 13:12 - Gewijzigd: 7 nov 2007 13:12

„Hij heeft me wonderlijk bewaard”

TERSCHUUR - Een ongeval op een bouwplaats dit voorjaar gaf aan het leven van de 20-jarige Mark van Maanen uit Terschuur een drastische wending. Grotendeels verlamd door een zogeheten hoge dwarslaesie kan hij woensdag toch dankdag houden. „Hoe moeilijk de situatie ook voor me is, God heeft me toch wonderlijk bewaard.”

Het is vrijdag 20 april, tegen de middag. Mark is met collega’s van het aannemersbedrijf waar hij werkt bezig op een steiger in een kerkgebouw in Naarden. De Terschuurder loopt achteruit, zijn voet vindt geen houvast en hij valt achterover zo’n 2 meter naar beneden. Met zijn nek klapt hij op een stang.

„Ik had direct geen enkel gevoel in m’n benen en armen. M’n collega’s hebben direct de hulpdiensten gebeld en mij in dezelfde houding laten liggen.” Als Mark niet veel later de traumahelikopter hoort landen, beseft hij dat het niet best met hem is. Artsen stabiliseren hem en hij wordt met spoed naar het AMC in Amsterdam vervoerd.

In het ziekenhuis stellen de artsen vast dat zijn vijfde nekwervel is verbrijzeld. Tijdens een operatie wordt een stukje bot uit zijn heup gehaald en in zijn nek geplaatst. De chirurgen bevestigen de vierde, de vijfde en de zesde nekwervel aan elkaar. Bijna vier weken ligt de Terschuurder in het ziekenhuis. Op 15 mei gaat hij naar het Utrechtse revalidatiecentrum De Hoogstraat. Daar krijgt hij tot op de dag van vandaag dagelijks therapie, in de weekenden is hij thuis.

„M’n armen en schouder kan ik weer redelijk goed bewegen, dus ik ga wel vooruit. Kracht in mijn benen en handen heb ik echter niet”, zegt Mark, die is aangewezen op een rolstoel. „Hier in het revalidatiecentrum gaan ze ervan uit dat ik nooit meer zal kunnen lopen.”

„M’n broers en wat vrienden gaan binnenkort skiën. Het drukt me met de neus op het feit dat ik zulke dingen nooit meer zal kunnen doen. In mijn rolstoel en grotendeels verlamd ben ik bovendien erg afhankelijk van anderen. Ik kan niet meer zelfstandig functioneren. Op therapie moet ik ook leren daarmee om te gaan en anderen gerust om hulp te vragen. Gelukkig krijg ik van mijn ouders, familieleden en vrienden enorm veel steun.”

De situatie waarin de Terschuurder is beland, plaatst hem voor veel vragen. „Pas viel ik met rolstoel en al achterover. Ik voelde me zo hopeloos en hulpeloos. Waarom moest mij dit ongeval gebeuren? Wat heeft de Heere met me voor, waar wil Hij met me naartoe? Dat zijn vragen die me bezighouden.”

Mark probeert de gebeurtenissen te verwerken door er veel met anderen over te praten als hij daar behoefte aan heeft. „Dat lucht op. Ook bid ik of God me wil helpen. Ik verwacht ook dat de Heere me kracht geeft om het allemaal te dragen.”

Dankdag 2007 is voor Mark een heel andere dan alle voorgaande. „Ook al is het heel moeilijk, ik kan de Heere God op die dag oprecht danken, omdat ik besef dat Hij me op die vrijdag in april wonderlijk heeft bewaard.”

Lees meer in het dossier Dankdag 2007 op www.refdag.nl .