Jacomijn Hoekman - 20 okt 2007 16:36 - Gewijzigd: 20 okt 2007 16:36

Schieten met laserpistool

Joris (19) en Rosanne (17) in actie als agent

Sirenes. Zwaailichten. Een massa mensen dromt om twee politiewagens heen. Joris ten Voorde (19) uit Beekbergen en Rosanne Mulder (17) uit Uddel rekken hun halzen om te zien wat er gebeurt. Een gewapende man richt zijn pistool op de agenten. Schoten klinken. Ongedeerd lopen ze na de show op elkaar af. „Ik wil ook wel bij de politie”, zegt Rosanne.

De snerpende sirenes klinken telkens boven het geroezemoes van de kakelbonte menigte bezoekers uit. De show is onderdeel van de landelijke politiedag in Zutphen, waar 200 jongeren afgelopen zaterdag naartoe mochten. Joris en Rosanne zijn uitgekozen om mee te doen omdat ze in hun aanmelding vermeldden dat ze de oproep op Magneet hadden gelezen.

De twee lopen geïnteresseerd op een agent met een politiefiets af. De man showt zijn talent om op de stilstaande fiets te blijven balanceren. Het moedigt Joris aan het ook eens te proberen. „Ik doe het niet”, fluistert Rosanne. „Niet als er zo veel mensen bij staan.”

Bekeuring
Liefkozend klopt Rosanne een briesend politiepaard op de snuit en aait over de hals en de weerbarstige bruine manen. „Jij wilt zeker bij de politie te paard”, spot Joris. Maar Rosannes blik is op iets heel anders gericht. Glanzend in de zonneschijn staat even verderop een grote politiemotor. „Ik zou er wel eens op willen”, zegt ze verlangend.

Een agent die erbij staat, geeft glimlachend toestemming en start de motor. Rosanne draait het gas ver open. Het pruttelende geluid van het gevaarte is over het hele terrein te horen.

„Ons werk is gewoon leuk”, zegt agente Miranda Teunissen lachend tegen de twee, die in de toekomst misschien ook agent willen worden. „Het is een erg afwisselend beroep.”

Dat vindt ook agent in opleiding Femke Libert (21), al ziet ze ook minder leuke kanten aan haar werk. „Als ik een overleden kind aantref of als er een meisje van mijn leeftijd verkracht wordt, dan grijpt me dat enorm aan. Dat is heel heftig. Wat een normaal mens in een heel leven meemaakt, maak je als agent soms in één jaar mee.”

Voor je de opleiding tot politieagent mag volgen, moet je allerlei testen doen. Die zijn zwaar. Studente Femke geeft Joris en Rosanne een voorproefje van wat hen te wachten staat. „Wat zou je doen als je moeder te snel reed?” Joris, prompt: „Ook gewoon bekeuren.” Femke: „Nee, eerlijk zijn. Je moet bij zo’n sollicitatie niet zeggen wat je denkt dat de politie wil horen, maar wat je zelf denkt. Integriteit is heel belangrijk. Ze prikken zo door gelogen antwoorden heen.” „Dan laat ik het mijn collega doen”, denkt Joris, die niet voor één gat te vangen is.

Pistool
„Laat dat wapen vallen!” De 16-jarige bezoeker Gert-Jan Koetsier schreeuwt naar een verdachte op een computerscherm, die zojuist bij een virtuele ruzie met zijn ex-vrouw enkele schoten heeft gelost. „Ja, rustig maar, niks aan de hand”, antwoordt de man op het scherm. Plotseling trekt hij zijn wapen om op Gert-Jan te vuren. In de verduisterde ruimte vliegen Gert-Jans handen naar zijn holster, waar een laserpistool in zit. Met de armen gestrekt en het wapen op ooghoogte schiet hij gericht op de man. Een tiende van een seconde voordat deze zijn trekker overhaalt, raakt Gert-Jan hem met zijn laserkogel. Missie geslaagd. Dat was kantje boord.

Studenten oefenen regelmatig met dit computersysteem, vertelt een docent. „Het geeft duizend-en-een leermomenten. Je kunt je bijvoorbeeld afvragen: mag ik ook nog schieten als die man op het scherm van het ”plaats delict” wegrent?”

Handen in de nek
Buiten gaan Joris en Rosanne naar oefening nummer twee: de uitpraatprocedure. Een grijze Opel Astra, op de voet gevolgd door een politiewagen, stopt met piepende remmen in een doodlopende steeg. Een agent springt uit de wagen, verschuilt zich achter de deur en steekt zijn pistool door het raam naar buiten. „Uitstappen”, brult hij naar de bestuurder van de Opel. „Handen in de nek.” Voorzichtig loopt hij op de ’verdachten’ af en dwingt hen op de grond. Met een droge klik slaat hij de boeien om hun polsen.

Om beurten mogen de jongeren zelf de rol van verdachte en agent spelen. Verdachte Joris staat na afloop met een pijnlijk gezicht op uit zijn geknielde houding. Agenten zijn blijkbaar niet mals voor criminelen.

Een drietal wijkagenten vertelt de groep vol enthousiasme over hun vak. „Het leuke aan óns deel van het vak is dat je samen met de burgers in je wijk een oplossing voor problemen moet zien te vinden”, zegt wijkagent Berend Jager. „Pas belde iemand op om te zeggen dat hij last had van voetballende jongeren. Ik vroeg: Waar woont u dan? Naast het voetbalveld, antwoordde hij.” De groep barst in lachen uit. „Dan moet je als agent niet zeggen: Je bent een grote zeur en je mag niet meer bellen, maar je moet samen over een oplossing denken.”

Of ze nog steeds bij de politie willen? Rosanne knikt enthousiast, Joris bedachtzaam. Motoragent zijn lijkt hen wel wat. Lekker crossen door de stad en bekeuren wie ze willen. Zolang het hun moeder maar niet is.