Geplaatst: 8 okt 2007 08:56 - Gewijzigd: 8 okt 2007 08:56

COLUMN MAX: Pluizen

Het vreedzame gevecht over het al dan niet voeren van een nee/neesticker op de brievenbus verloor ik lang geleden. ’k Verzet me nauwelijks meer tegen die stapels papier op de mat. Hoewel ik nog steeds meen dat folders een probleem scheppen in plaats van het op te lossen. Want aanbiedingen zorgen ervoor dat je vaker dingen koopt die je niet nodig hebt. Ondernemers delen mijn zienswijze voor 100 procent en spinnen daar garen bij.

De herfstvoordelen komen weer bij bosjes binnen. Legt m’n vrouw een folder apart en in het zicht, dan is het mis en moeten we eropuit. Het ís mis, er ligt er een midden op tafel: ”Winning combination for fellows”, shirt en vest samen 109 euro, bij de plaatselijke mannenmodeboer. „Speciaal voor u hebben wij een fraaie set-aanbieding om de herfst in te luiden. De actie start op…” Jippie, we gaan de herfst inluiden!

Dat ook deze folder z’n uitwerking niet mist, wordt snel duidelijk. ’t Is ongewoon druk met makkers en vooral met vrouwen van makkers. Direct bij de deur staat de grote tafel met ”winning combinations” en we blijken er op tijd bij: niet alle XXL’s zijn al vergeven. Zwart, grijs, taupe -da’s ook een kleur, leer ik van m’n hulpe tegenover-, bruin, groen en onbestemd: de keus is groot. Ook van de overhemden zijn er nog voldoende. In ruiten die ik los nooit zou kopen, maar als onderdeel van zo’n winning team zit je eraan vast.

Aan de overkant van de tafel vouwt een vrouw vest na vest uit. Ze kijkt bezorgd. „Zou het niet te veel gaan pluizen?” vraagt ze zich hardop af, maar ze richt zich tot niemand speciaal, dus een antwoord blijft uit. Als daarna de verkoper langsloopt, vraagt ze het nog een keer: „Gaat dit vest niet heel snel pluizen?” Hij bekijkt het label en stelt haar gerust. „Mevrouw, ’t is helemaal van katoen, dus dat valt erg mee. Als het nu van wol was…”

Ze blijft vesten uitvouwen, voelen, omhooghouden, opvouwen, terugleggen en toch weer oppakken. De twijfel zit diep. „Zou het toch niet te veel gaan pluizen?” vraagt ze weer. Ik help haar nu door in blind vertrouwen de mening van de verkoper te herhalen. „Hij zegt dat katoen niet pluist, dus waag het er maar op.” Een andere potentiële koper doet mee: „Als het vest nu van wol was, dat schijnt erg te pluizen.” Je wordt allemaal snel wijzer op zo’n feestelijke herfstmiddag.

Als we onze keus hebben gemaakt, staan we achter de vrouw om af te rekenen. Haar probleem blijkt nog nauwelijks geslonken, want bij de kassa uit ze haar vrees opnieuw en de man achter de toonbank is dezelfde als die haar net adviseerde. Hij heeft engelengeduld, pakt het vest en blikt weer in het label. „Het is helemaal van katoen en dat pluist meestal niet of nauwelijks.” Maar haar leed komt echt niet zomaar uit de lucht vallen. „Vorig jaar kocht ik hier ook een vest en dat zat na een winter vól met pluizen.” Een mens maakt wat mee… De verkoper, onverstoorbaar: „Dan was dat er vast eentje van wol.”

Ze reist af met haar tas vol potentiële pluizen. Ook wij verlaten de winkel met een winnende combinatie waarvan ik me, zolang ik hem draag, zal afvragen of hij niet te snel pluist. Voetangels en klemmen, ze liggen altijd op plaatsen waar je ze niet vermoedt. Denk je argeloos de herfst in te luiden met de fellows, zit je zomaar weer opgescheept met een welgeschapen pluisdilemma.

Weer bewezen: die nee/neesticker op de brievenbus is helemaal niet zo’n gek idee.

MAX