Mariëlle Buys-Oussoren - 19 sep 2007 11:24 - Gewijzigd: 19 sep 2007 11:24

„M’n haren zijn echt oranje”

DEN HAAG - De gouden koets, een zwaaiende Máxima, marechaussees, paarden en veel oranje. Dat is Prinsjesdag. Maar in de marge gebeurt nog veel meer. Cafémedewekers overleggen haastig om de drukte in goede banen te leiden, bouwvakkers kijken uit naar de komst van de koningin, deze derde dinsdag van september.

Op weg naar Den Haag begint het Prinsjesdaggevoel. Gehinderd door lachbuien zingen oranje uitgedoste dames uit Appelscha midden in de trein het ”Leve de koningin”. In de hal van Den Haag-Centraal staat groep 7a van de School met de Bijbel uit Benthuizen, al even jolig. „Ik heb m’n haren niet geverfd hoor”, zegt de roodharige Corné Tintel (10) terwijl hij z’n zelfgemaakte feestmuts optilt. „Ze zíjn gewoon zo.”

Niet minder opgetogen zijn Harmen (12) en Alieke Beens (10), die met de auto vanuit Genemuiden kwamen. „Onderweg zagen we prinses Margriet”, zegt Alieke, terwijl ze met haar opa en oma het Plein oversteekt. „De prinses heeft iets rozes aan.”

Prins Willem-Alexander, prinses Máxima en koningin Beatrix zwaaien vanaf het balkon naar de toeschouwers.

Waarschijnlijk heeft Alieke het niet helemaal goed gezien, want als Margriet in de glazen berliner over de route rijdt, draagt ze een blauwe tafzijden rok en gele kanten top. Anderzijds, de prinses kan natuurlijk ook van een snelle verkleedpartij houden.

De militairen die langs de Lange Voorhout staan, krijgen hun laatste instructies van hun meerdere. „Iets teruglopen”, zegt deze, terwijl hij met grote passen langs de rij beent. Van de op leeftijd gekomen rolstoelers aan de overkant -sommigen met plaid over de benen geslagen- is een enkeling ingedommeld, ondanks het tromgeroffel.

Hectischer is het voor horecamedewerkers in de Haagse binnenstad. Café Plein XIX, dat normaal tot 12.00 uur bijna allemaal lege tafels herbergt, zit nu vrijwel vol. „We hebben in totaal zo’n 400 oranjetompouces ingekocht”, zegt een medewerker. Twee collega’s van hem overleggen haastig: „Hoe zat het ook alweer? Eerst gaat de koningin toch heen en dan komt ze weer terug?” Want zeker is dat de klantenstroom daarvan afhankelijk zal zijn.

Als de wijzers van de klok richting 13.00 uur gaan, staat het publiek rijendik. Een dame- oranje sjaal om de nek- die de glazen koets ziet aankomen, creëert op de valreep een geschikt uitkijkpunt. Ze klimt op het ingebouwde, wankele campingkrukje van haar rugtas. „Grijp wat je grijpen kunt”, zegt een toeschouwer geamuseerd, als ze steun zoekt bij haar wildvreemde buurman. De inventieve dame heeft in elk geval goed zicht op prinses Margriet, Pieter van Vollenhoven, prins Constantijn en prinses Laurentien.

Tussen het publiek op het Binnenhof staan veel Staphorsters in klederdracht, onder wie SGP-wethouder S. de Jong, met pet en al. Langs de route wachten diverse schoolklassen. Clazien Mussche (11) van de Doornveldschool trekt haar regenponcho over haar mutsje met Staphorster stipwerk. „Deze mag niet nat worden, de kleur is erop gedrukt.”

Een paar klasgenoten van haar, jongens, is het gelukt op een elektriciteitskastje te klimmen, zelfs met hun klompen aan. Als de gouden koets voor de tweede maal langskomt -de Troonrede is inmiddels uitgesproken, maar de koningin, prins Willem-Alexander en prinses Máxima lachen nog onvermoeibaar- zwaaien ze met hun zwarte pet, die kleurt bij de rest van hun klederdracht. Beatrix’ kleding, een goudbrokaat robe-manteau en een bijpassende hoed, was qua kleur ook goed gekozen, zo bleek in de Ridderzaal. Haar outfit paste opmerkelijk goed bij de kleuren van de troon.

„Máxima!”, „Leve de koningin!” klinkt her en der; maar de meeste toeschouwers zijn vooral druk met kijken. Halzen rekken zich uit om een glimp op te vangen van Máxima’s sisal hoed, haar jurk met gouden pailletten en haar lach. Fototoestellen worden hoog boven de hoofden gehouden. „Daag, doeg”, roepen twee zestigers uit Putten, terwijl ze met een zakdoek wuiven.

Als de veteranen na afloop van de bordesscène langskomen, zit het erop. Carla Willems (63) en Ada Koning (77) uit Velserbroek, de laatste met een hoed vol nepbloemen op haar hoofd, wiegen mee op de laatste muziekklanken. „We staan elk jaar op deze plek. De koningin herkent ons al. En Constantijn stak z’n duim op.” Het was koud vandaag, is hun conclusie, al was het droger en zonniger dan aanvankelijk leek. „We gaan snel iets warms drinken met een neut.”

Lees en bekijk alles over Prinsjesdag in het dossier Prinsjesdag 2007