Geplaatst:19 sep 2007 10:33 - Gewijzigd: 19 sep 2007 10:33

Parijs bestaat niet

Niet iedereen weet hoeveel bestrijdingen er kunnen zijn als je een boekje uitgeeft. Heel hevig waren ze toen ik de brochure met de titel ”Een genadige dood” uitgaf. Dat kwam vooral omdat ik de classis Rotterdam gevraagd had een bidstond te beleggen vanwege de dreigende euthanasiewetgeving. Ik zou daarin voorgaan.

De te houden preek had ik -wat ik nooit eerder gedaan had- helemaal uitgeschreven en zelfs al laten drukken. Het was de bedoeling de brochures na de dienst te verkopen, om ze uit te kunnen delen onder alle artsen in Rotterdam. Ook zouden ze worden verspreid onder alle Kamerleden en in zo veel mogelijk ziekenhuizen. Dat kon van de opbrengst van de te verkopen brochures, zo hoopte ik.

Maar nu de bestrijding. Op de ochtend van de dag waarop ’s avonds de bidstond gehouden zou worden, kreeg ik de dozen brochures thuisbezorgd.

Ik zou met mijn oudste dochter naar de Wegwijsbeurs gaan en nam snel nog een exemplaar mee in de trein om na te kijken op eventuele fouten. Het was erg druk in de trein en we belandden op een balkon. Ik begon te lezen onder hevige bestrijding dat ik het allemaal met een hoogmoedig hart had gedaan en dat dit een gruwel was voor God.

In een volgende plaats stapten twee bejaarde mensen in de trein. Mijn dochter stond op en bood de vrouw voor wie geen klapstoeltje meer over was een plaats aan.

Verwonderd ging ze zitten en vroeg mij of ze mijn dochter was. „Dat doet niemand meer, opstaan voor bejaarden”, zei ze. „Onlangs vroeg ik een vader of ik op de plaats van zijn kind mocht zitten vanwege een handicap, maar hij weigerde en zei: Ik heb je niet gehandicapt gemaakt.”

Daarna vroeg ze hoe ik mijn kinderen opvoedde. Nu bestaat er geen toeval, maar exact op dat ogenblik las ik in mijn brochure de Bijbeltekst: „Voor het grauwe haar zult gij opstaan, en zult het aangezicht des ouden vereren” (Leviticus 19:32a). Ik antwoordde dat ik mijn kinderen bij Gods Woord opvoedde en dat daarin ook staat hoe we met ouderen moeten omgaan. Toen las ik haar de tekst in mijn brochure waar ik juist de vinger bij had.

Het was me wonderlijk te moede toen ik voelde dat ik die brochure had mogen schrijven en uitgeven. De bestrijding was meteen weg.

Maar nu het vervolg. Ik probeerde een gesprek aan te knopen en zei dat de brochure over euthanasie ging. „O ik weet wel wat dat is”, zei de vrouw, „want ik heb mijn dokter al gezegd dat ik een spuitje wil als ik blind word; ik kan al heel slecht zien.”

„Maar mevrouw toch!” zei ik. „En uw man dan?” Deze had stilzwijgend geluisterd. „Het is míjn leven”, antwoordde ze. „Nee, het is van God”, zei ik haar. „God bestaat niet”, was haar weerwoord, en het mijne: „Parijs bestaat ook niet.” Zij: „Parijs bestaat wel!” Ik hield vol: „Parijs bestaat niet!” Zij: „Maar ik ben er zelf geweest!” Ik: „O ja, maar ik ben er nooit geweest. Maar dan zal het toch bestaan. En God bestaat ook, maar u hebt Hem nooit ontmoet.”

De man mengde zich ook in het gesprek en al spoedig bleek dat zijn broer en schoonzus lid waren in mijn gemeente in Rotterdam-Zuid. Later heb ik hun nog een brochure met een brief gestuurd.

En wat daarbij een wondere gebedsverhoring was: op de avond van de bidstond viel het kabinet, waardoor de euthanasiewet toen niet meer behandeld kon worden. Gods leidingen zijn wonderlijk.

Ds. C. J. Meeuse, Goes