COLUMN MAX: Wildplassen
Ons land heet beschaafd. Dat er op onderdelen wel wat hapert aan onze civilisatie, realiseer ik me weer tijdens de vakantie. Je hoeft niet heel ver te gaan om te zien hoe iets ook kan.
Neem het verschijnsel wildplassen, een sport die in Nederland breed wordt beoefend. Dat blijkt ook uit verhalen in de krantenstapel-bij-thuiskomst. Op de Rotterdamse Dance Parade stonden mannen in rijen van vijf de omgeving onder te piesen. Hoe het toch komt dat er in Nederland zo veel wildplassers zijn, vraagt een lid van de Centrumraad zich af. „Als ik op vakantie ben, zie ik in steden zelden of nooit een man die dat doet.” Ha! We naderen snel de kern.
Wij genoten de zomerse vrijheid in Engeland. In welke plaats je ook komt, altijd stuit je op openbare toiletten. ”Ladies”, ”gents” en ”disabled”: ook mensen die wat meer ruimte en tijd nodig hebben, kunnen terecht. Mét water, zeep en droogblazers. Oké, de kwaliteit wisselt. Soms is alles brandschoon en fris, een andere keer meurt een kot alsof de schoonmaker vorig jaar zomer voor het laatst langskwam.
In de streken van Frankrijk die we bereisden, zijn die zaken ook goed geregeld. Er staan nu vast mensen op die me opgewonden wijzen op de legendarisch smerige hurktoiletten die -ik kan me vergissen- langzaam uitsterven, maar die doen nu even niet mee. Elk zichzelf respecterend Frans dorp, gat of gehucht biedt ruimte voor het ontlasten van de volle blaas. Soms in een speciaal daarvoor neergepoot gebouwtje, vaak in een afgeschutte ruimte bij gemeentehuis, kerk of bibliotheek. Pijlen in de straat helpen de mensheid in nood de goede kant op.
Wij wonen met 16,5 miljoen mensen hutjemutje op elkaar. Je verwacht dat het openbare toilet hier zéker grote triomfen viert en hoog op elke gemeentelijke agenda staat. Maar nee, op een enkel claustrofobieverwekkend stuk straatmeubilair na -waar je een euro in mag doen om naar binnen te kunnen, in de onzekerheid of je er ooit weer levend uitkomt- doen we nauwelijks meer aan dit soort gemak. Als de nood het hoogst is, is de HEMA nabij, redeneren bestuurders.
Misschien dat hier of daar nu ergens een wethouder z’n vinger opsteekt. „Ik zette mij persoonlijk in voor de komst van zo’n wc en mijn stad hééft er een!” Nou, da’s dan mooi, hulde! Maar ga vooral door met pleiten, want er kunnen er nog heel veel bij.
„Openbare toiletten zijn vaak vies”, zegt iemand. Jammer, maar geen excuus om ze dan maar niet te hebben. Je kiest er voor, je gáát er voor. „Openbare toiletten kunnen niet uit, want een juffrouw met een schoteltje is tegenwoordig te duur”, zegt een ander. Kolder: als Britse hooligans te trainen zijn om met 20 pence braaf door een poortje te lopen en in de pot te piesen, kunnen we dat hier ook. Natuurlijk kost beheren en schoonmaken geld. Een schone bak of plee mag ook best wat kosten.
In Nederland blijft weinig heel van het straatmeubilair, werpt een derde tegen. Da’s een kwestie van afstraffen en opvoeden, zou ik denken. De boete voor wildplassen is op sommige plaatsen 75 euro, las ik. Prima, maar alleen als er een alternatief is. In Parijs kost het 170 euro, want er zijn toiletten. Daar kun je toch een leuke pot voor schrobben.
Een prachtige opdracht voor gemeentebestuurders net terug van vakantie. De beschaving kan op dit punt wel een duwtje gebruiken.
MAX
