Yordredactie -  7 sep 2007 10:20 - Gewijzigd: 7 sep 2007 10:20

Saskia van Ruiten: Anorexia verdient serieuze aanpak

Ze steekt haar broodmagere hand uit ter begroeting. Een zachte handdruk volgt. Veel kracht heeft ze niet meer. Saskia van Ruiten (32) uit Leeuwarden heeft anorexia nervosa. Sinds haar elfde probeert ze eten te mijden en veel calorieën te verbranden.

Nu lijkt ze uitbehandeld en dreigt ze binnen afzienbare tijd te zullen sterven. Een gang naar een gespecialiseerde kliniek in Zweden is haar laatste strohalm. „Ik weet heel zeker dat ik niet dood wil.”

Saskia van Ruiten

Als iemand aan haar vraagt of ze anorexia heeft, weet ze niet wat dat is. Pas op haar achttiende wordt die ziekte vastgesteld. „Ik ben toen van de ene op de andere dag gestopt met eten. Na gesprekken met een gespecialiseerde psychiater bleek ik chronische anorexia te hebben.”

Opname op een psychiatrische afdeling van het ziekenhuis in de Friese hoofdstad volgt. „De behandelaars dwongen mij tot eten. Maar ik had een toilet op de kamer dus ik kon het eten makkelijk weggooien.” Saskia wordt ontslagen zonder dat ze is aangekomen.

Het gaat bergafwaarts met Saskia. Op een gegeven moment loopt het volledig mis. „Ik was bij kennissen en stortte in. Ik woog met mijn 1,73 meter nog maar 38 kilo. Ooit woog ik 65, net na een kliniekopname en onder invloed van medicijnen. Ik werd naar het academisch ziekenhuis in Utrecht gebracht. Daar werd ik wat bijgespijkerd en daarna moest ik weer naar een kliniek. Maar ik had niets geleerd. Alles wat ik ondernam, mislukte. Dwangvoeding is psychisch heel traumatisch en bovendien ineffectief.”

Saskia stelt haar hoop op een behandeling in het Mandometercentrum van de universiteit van Stockholm. „De behandeling daar is individueel. Het slagingspercentage ligt daardoor op 75 procent, tegen 50 procent in België en Nederland. Maar zonder behandeling geneest toch al 50 procent, spontaan. De behandelingen hier voegen dus niets toe.

In Zweden ligt veel meer dan hier de nadruk op het verminderen van de angst voor het eten, en niet zozeer op de noodzaak tot eten. Dat is voor mij heel belangrijk. Ook zeggen ze daar dat er door de anorexia een gebrek komt aan voedingsstoffen, waardoor psychiatrische stoornissen kunnen ontstaan. Hier zegt men dat anorexia een psychiatrische stoornis is. En in Zweden dumpen ze je niet. Je kunt daar een lange behandeling ondergaan. Ik denk dat ik die nodig heb om die te laten beklijven.”

Lees het hele artikel op www.refdag.nl