Geplaatst: 3 sep 2007 08:50 - Gewijzigd: 3 sep 2007 08:50

COLUMN OFER: Vliegreis

Ze staan -vader en moeder met een peuter in de kinderwagen- voor de incheckbalie op het vliegveld van een Europees vakantieland. Hoe je zoiets voelt, weet ik niet, maar de hele uitstraling van die vader is gewoon fout. De zonnebril te groot, de broek te kort, de houding te arrogant. Er zijn drie incheckbalies en ik sta natuurlijk in de rij van de vader met zonnebril en peuter in de kinderwagen.

Na een halfuur wachten, kan het inchecken beginnen en direct gaat het helemaal mis. Terwijl de andere rijen zacht maar gestaag doorschuiven, zit er bij ons geen enkel schot in. Er is iets niet goed met de man met de zonnebril en het kind in de kinderwagen. De baliejuf roept maar liefst vier collega’s te hulp. De emoties lopen steeds hoger op en de boel lijkt te escaleren. Tot dat ineens de storm gaat liggen. Er is duidelijk een akkoord bereikt en het discussiëren gaat over in gelach. De vader neemt z’n zonnebril van z’n neus en kijkt triomfantelijk naar z’n vrouw achter hem. De baliejuf begint op het toetsenbord te rammelen, de koffers kunnen op de band, de vrede lijkt getekend.

Even is er nog een hobbel als blijkt dat de kinderwagen apart moet worden ingecheckt. De mevrouw van de vliegmaatschappij komt met een label achter haar balie vandaan en het kind, dat vredig ligt te slapen, schrikt wakker. Maar moeder sust het geheel en dan is het hele drama voorbij. Denken we.

Terwijl iedereen al vastgesnoerd zit in de krappe stoelen in het vliegtuig, komt pa met de zonnebril aangereden met de wandelwagen. Hij kijkt wild om zich heen en roept verwijten naar de stewardessen. Het kind -klaarwakker inmiddels- wordt uit de wandelwagen gesleurd en de wagen wordt alsnog in het vrachtruim gepropt. Pa, ma en kind klimmen in de cabine en daar begint het gezoek naar een goede zitplaats. Blijkbaar zijn ze ingecheckt op verschillende rijen en dat kan natuurlijk niet. Uiteindelijk geeft een rustige man zijn plekje op en zo wordt het gezin herenigd.

We zouden opstijgen. Maar dan blijkt ineens dat vader, moeder en kind bij een nooduitgang zijn gaan zitten. Helemaal fout! Geen kinderen bij de nooduitgang. En dus begint de stoelendans opnieuw.

Dan kunnen we eindelijk vertrekken. Het vliegtuig is nog niet los van de grond, of het kind van de vader met zonnebril zet het op een krijsen. Pa wiegt, sust, lacht, praat, zoent. Niets helpt. Ruim vier uur duurt de schreeuwpartij -met enkele korte onderbrekingen- en dan zet de machine de landing in. Alsof het zo is afgesproken, stopt het gehuil en wordt het kind stil.

Terwijl de passagiers zich afgepeigerd bij de bagageband opstellen om de koffers in ontvangst te nemen, komt vader met zonnebril aanrijden met z’n kinderwagen. En alsof hij het zo afgesproken heeft met het personeel van het vliegveld, begint de bagageband te draaien als hij halt houdt. En jawel: de eerste twee koffers zijn voor pa met de zonnebril!

Terwijl het gezinnetje -de uitgeputte spruit is inmiddels diep in slaap- richting de parkeergarage gaat, staan wij wat verdwaasd naar een lege bagageband te kijken. Na de twee koffers van pa met zonnebril, peuter en vrouw komt er namelijk niets meer.

Eindelijk, na zeker een kwartier wachten, komen mondjesmaat dan toch nog onze koffers binnendruppelen.

Pa, ma en kind zijn waarschijnlijk al thuis.

OFER