Johan Leeflang en Janita ten Voorde - 31 aug 2007 15:26 - Gewijzigd: 31 aug 2007 15:26

Met het achterhoofd op een autoruit

Veel ongelukken bij begin schoolperiode

GEESBRUG - Bijna had Lianne Hoogeveen niet meer geleefd. De nu 19-jarige scholiere uit Geesbrug raakte ruim drie jaar geleden op weg naar school zwaargewond bij een ongeluk. Ook Elisabeth Steenstra (16) uit Genemuiden kreeg vorig jaar een fietsongeluk, zij het minder ernstig. Elk jaar overlijden er meerdere scholieren in het verkeer. Honderden raken zwaargewond. Vooral in september, als de scholen net zijn begonnen, is het aantal ongelukken groot.

Lianne fietst op 9 februari 2004 rond 7.45 uur van Geesbrug naar haar school in Hoogeveen. Ze rijdt op een weg waar auto’s 80 kilometer per uur mogen. Het is nog schemerig. Achter haar rijdt een auto. De bestuurder, die met een gangetje van 50 tot 60 rijdt, voelt zich opgejaagd door een automobilist die achter hem zit. Er komt ook een tegenligger aan. De automobilist die achter Lianne rijdt, heeft haar niet in de gaten. Van wat er daarna gebeurt, kan Lianne zich niets meer herinneren. Haar familie vertelde haar later wat er gebeurde.

„Ik werd geschept en kwam met mijn achterhoofd op de autoruit en daarna op het asfalt.” Lianne ligt zwaargewond op de weg. De traumahelikopter is snel ter plaatse. „Maar die mocht me niet meenemen. Er kwam bloed uit mijn oor, wat duidt op hersenletsel.”

Lianne wordt met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Daar blijkt dat ze een hersenkneuzing en een schedelbasisfractuur heeft. Ook zit er bloed tussen de hersenen. Enkele dagen verkeert ze in levensgevaar. „Ik werd kunstmatig in slaap gehouden. Anders had ik het niet overleefd.” Pas drie dagen later wordt ze bij kennis gebracht.

Drie weken lang ligt Lianne in het ziekenhuis. Wanneer de havo-4-leerlinge eind april weer naar school gaat, is dat moeilijker dan gedacht. „Ik kon de lessen maar anderhalf uur per dag volhouden. Ik snapte het leerwerk ook niet.”

Lianne blijft daardoor zitten. Maar ook het volgende jaar lukt het niet. „Ik ben toen maar naar het mbo gegaan. Ik zit nu op het Deltion College in Zwolle en doe de opleiding sociaal pedagogisch werk. Ik wilde na de havo graag naar het conservatorium, psychologie studeren of de pabo doen, maar het afgelopen jaar was het mbo al erg moeilijk. Ik ben dankbaar dat ik in ieder geval nog naar school kan. Het ongeluk had ook anders kunnen aflopen.”

Invoegfout
Ook Elisabeth Steenstra uit Genemuiden kreeg vorig jaar een ongeluk. Dat gebeurde op weg naar de Pieter Zandt in Kampen „Ik fietste met een groep van ongeveer vijftig personen. Op de dijk, net buiten Genemuiden, gingen we dicht bij elkaar rijden op het fietspad, met het voorwiel vlak naast het achterwiel van de voorganger. Op die manier vang je minder wind en is de groep kleiner. Bij het invoegen ging het mis. Ik raakte het wiel van iemand anders en viel. Mijn panty was gescheurd, ik had twee schaafwonden op mijn knie waar behoorlijk wat zand en grind in zat en ik kon bijna niet lopen.”

Elisabeths vader haalt haar met de auto op. Eenmaal thuis, blijkt dat ze haar voet heeft gekneusd. De wonden op haar knie maakt ze schoon. Dat deze behandeling niet voldoende is, ziet ze een paar dagen later. „De wonden waren gaan ontsteken door het vuil. Bijna twee weken ben ik niet naar school geweest, omdat ik amper kon lopen. Gelukkig heb ik er niets ernstigs aan overgehouden.”

Fietsongelukken zijn niet altijd te voorkomen, vindt Elisabeth. „In een fietsgroep gebeurt altijd wel wat: sturen raken in elkaar, je knalt op een tegenligger of je stuur blijft bij iemand in de tas haken. Gelukkig blijft het meestal beperkt tot wat schaafwonden.”