Jacomijn Hoekman - 31 aug 2007 09:39 - Gewijzigd: 31 aug 2007 09:39

„Als mensen keken, riep ik: Konichiwa, Hollando!”

Genoten heeft ze, met volle teugen. De 17-jarige Alida Kroon uit Urk zou haar tiendaagse avontuur in Japan zo weer overdoen. Niet per se om het land, maar om de mensen die ze daar heeft ontmoet. „Ik heb nu vrienden in Japan.”

Ze reageerde op een oproep van de Stichting Vrienden van Japan om mee te doen met een uitwisselingsprogramma. Een motivatie moest ze indienen, die wel vier A4’tjes lang werd. „Ik dacht: Ik krijg maar één keer de kans om in een gastgezin de Japanse cultuur te leren kennen.”

Met een groep van tien leerlingen van verschillende scholen in Flevoland vertrok ze op 16 juli naar Mizumaki in Japan, „een gemeente zo groot als Urk.” Het cultuurverschil tussen Japan en Nederland is groot, weet Alida nu. „De Japanners eten nooit vlees, alleen vis. Ze drinken groene thee, zo dik als zeewier. Japanners hebben respect voor elkaar: ze bedanken elkaar voortdurend en zijn vriendelijk en gastvrij.”

Alida mist haar gastgezin, geeft ze toe. „Mijn gastgezinzusje, Miyuki, doet volgend jaar mee met het uitwisselingsprogramma naar Nederland. Dan komt ze bij mij logeren. Ik heb al een paar e-mails van haar ontvangen en nu ben ik een pakketje met cadeautjes en brieven aan het klaarmaken.”

Dat wordt een nieuwe kans voor Alida om haar Japanse woordenschat wat uit te breiden. Oshimushi (hallo) kent ze al, evenals konichiwa (goedendag) en nog wat veelgebruikte woorden. „Ik ben blond, en dat vonden ze daar erg leuk. In elk restaurant werd ik aangekeken. Dan riep ik: „Konichiwa”, boog een keer en zei: „Hollando.” Dat begrepen ze wel.”

De tien scholieren hebben gezamenlijk allerlei uitstapjes gemaakt. „We hebben één keer gezwommen in een klein bad waar het water tot je knieën kwam. Om het uur werd iedereen eruit geroepen om te controleren of er in de tussentijd niemand verdronken was. Die inspectie duurde een kwartier en dan mocht je er weer in.”

Lastig was het toen bleek dat de moeder van haar gastgezin christen was en de vader boeddhist en daar liever niet over gesproken werd. Maar wat ze het bizarst vond, waren de Japanse wc’s. „De ziekenhuizen zijn armoedig, maar elk huis heeft een wc waar je muziek kan luisteren, de bril kunt verwarmen en je schoon kunt spoelen. Vreemd toch!”