Niek Stam - 30 aug 2007 10:12 - Gewijzigd: 30 aug 2007 08:10

Baby de fles geven in Kanaleneiland

UTRECHT - Van flat naar flat, verdieping na verdieping. Klusjes doen in de Utrechtse achterstandswijk Kanaleneiland vergt soms enig aandringen. De vooral allochtone wijk blijkt behalve achterdochtig toch ook best vrijgevig.

De dag begint fris, in de buitenlucht. Afval rapen voor de gemeentelijke onderhoudsdienst. Dat vraagt enig overleg met het hoofdkantoor, „want voor een goed doel heeft de gemeente niet zomaar geld beschikbaar.” Maar als opzichter Mo, een goedlachse Marokkaan, zijn baas belooft dat de mannen zelf een inzameling houden, is de toestemming snel gegeven.

Een uur afval prikken later weten we wat meer over wat Kanaleneilanders weggooien rond het sportveld. Behalve een verdwaalde Bacardifles opvallend veel aluminiumfolie. Voor meegebrachte warme hapjes misschien? Mo weet het ook niet, net zomin als landgenoot Jahha („ze noemen mij Bobo”) en Erik, de ’kaaskop’ van het stel. De mannen zamelen in: 8 euro. Erik: „Dat verdien ik zo’n beetje per uur hier.”

Baby Stefano Jansen krijgt de fles.

Dan begint een lange zoektocht door een hoge flat, vooral bewoond door ouderen. Een uur en tien verdiepingen vol argwaan en „nee, dank u’s” later, verlegt de klusser zijn koers maar naar de Spaaklaan, een van de oudste en meest vervallen straten van de wijk. De flats staan op de nominatie voor sloop en dat is te zien. Weinig kans van slagen? Integendeel: een warm welkom van Lizet Venema op nummer 131. „Wij steunen Red een Kind al jaren”, zegt ze, en wijst naar de kast met een foto van adoptiekind Demedri.

Lizet en haar aanstaande Joost hebben hun handen vol aan een van de jongste aanwinsten van Kanaleneiland: de pas acht dagen oude Stefano. De wallen onder hun ogen getuigen ervan. Een klusje is dus snel gevonden: een flesje voor de baby, ziet de verslaggever dat zitten? Zelf net vader van nummer drie, zegt deze geen nee. Kleine Stefano laat zich gewillig voeden, waarbij een van de twee huishonden hem af en toe stevig aflikt. „Eén keer is genoeg, Jacky”, maant Joost.

De krappe woonkamer wordt verder nog bevolkt door de poezen Spikkel en Blacky en de hond Blits. Een gezellige dierenboel dus, met tv-zender Animal Planet op de achtergrond. „Je went eraan hoor.” Na het flesje en het boertje pakt de klusser zelf nog maar even wat aan. Honden- en kattenharen opzuigen bijvoorbeeld, en de afwas doen. Het vermoeide paar laat hem begaan. Geenszins zonder resultaat: 10 euro voor de pot.

Ze blijken niet de enige particulieren die ruim geven, getuige het bezoek aan de Turkse Eyup Sultanmoskee. Daar valt toch vast wel een stukje van het reusachtige tapijt te zuigen? Een uiterst vriendelijke ontvangst wacht, maar toch is er geen werk: „Klusjes, nee.” De vele schoenenbakken uitvegen dan? „Allemaal gebeurd!” zegt Ekrem Kocak, medewerker van de moskee. „Hier, een gift van mij. Als je maar niet opschrijft hoeveel.” Hij geeft meer dan voldoende.

Na een wasbeurt in de bakkersetalage (10 euro en een kipsatébol) ontbreekt het deze dag eigenlijk nog maar aan één ding: een klus bij een heuse allochtoon. Die zijn er genoeg in Kanaleneiland, dat wel. De meesten vinden het echter maar raar, zo’n lange, blonde man die zijn diensten aanbiedt.

Maar dan, boven in een flat met louter exotische achternamen, zwaait een woningdeur wijd open. De conversatie begint met een warme handdruk: „Ik ben Hamid, wat kan ik voor u doen?” Een verademing na de misschien wel honderd gesloten deuren, na argwanende blikken door spionnetjes. Een klusje heeft Hamid Bouazzaoui niet direct. Maar natuurlijk: eerst binnenkomen, dan verzint hij er wel een. „Hebt u verstand van draadloos internet? Mijn ontvangst is weg.” Met wat kunst en vliegwerk krijgen we samen internet weer aan de praat.

Hamid blijkt een aangename gastheer. Hij schenkt grote glazen frisdrank, en doet een graai in zijn portemonnee. Als leraar Frans op het voortgezet onderwijs en eerstegeneratie-immigrant, heeft hij een scherpe blik op het grootste probleem van de wijk: de overlast door Marokkaanse jongens. Is dat nou een probleem van de cultuur? Niks cultuur, meent Hamid. „Gewoon een kwestie van sociale achterstand. Die ouders laten hun jongens maar begaan.”

Hamid brengt, samen met een goedgeefse winkeleigenaar, de score van de dag op 60,05 euro. Geen topbedrag wellicht, maar voor een achterstandswijk een behoorlijke score. Al klussend door het hele land is daarmee het totaalbedrag voor het goede doel uitgekomen op 1513,65 euro.

Dit is het veertiende en laatste deel in een serie waarin verslaggevers op pad gaan om karweitjes te doen ten bate van stichting Red een Kind.