Geplaatst:27 aug 2007 15:45 - Gewijzigd: 27 aug 2007 15:45

CLOMUN MAX: Rammeltje

Autorijden vind ik het fijnst als er niet te veel resoneert. Ik heb er last van als er in een deurvak of in het dasboardkastje iets meerammelt zodra je honderd rijdt of als je terugschakelt in z’n drie. Je ontkomt er nooit helemaal aan. Vooral niet als een auto wat ouder wordt.

Ik ben daarom de koning te rijk als we onze huidige auto kopen: nieuw, Duits, degelijk. Een genot! Stilte rondom, geen gerammel, geen getril. Helaas, die vreugde duurt kort. Ik rekende buiten de inbouw van de carkit voor de mobiele telefoon. Bevreesd geef ik de sleutels over aan de inbouwer, aardige knul. „Zet je na afloop alles weer nagelvast?” Ik heb afgrijselijke visioenen: halve auto uit elkaar om snoeren weg te werken. Neuroten heb je in soorten en maten, ik ben een kleintje.

De carkit is snel ingebouwd, maar een probleem doemt op: de telefoon doet het slecht of niet. Na weken van herhaald prutsen met stekkers en inspuiten met contactvloeistof rest één oplossing: retour inbouwer. Gruwel, weer de auto uit elkaar. Doormeten, betere stekkers, andere telefoon: niets helpt.

Onderwijl is de kwetsbare middenconsole twee keer uit elkaar geweest, zijn alle bevestigingspalletjes van de asbaklijst afgebroken en wiebelt er een schakelaar in het luchtledige. Ideale voedingsbodem voor veel getril. Bah. Bah! Báh!! Een beetje kit, wat dubbelzijdig plakband. Die jongen vindt het erg vervelend. Mijn droefenis is ook niet mis. En altijd zijn er dan van die fijne mensen in je buurt die zeggen: „Joh, pik jij dat?” Ja, wat moet je dan? Een nieuwe auto eisen? Een drie jaar durende juridische procedure starten tegen de baas van die jongen?

De oplossing ligt -weken later- bij een bedrijf in het oosten. Slimmerds daar zien meteen wat er loos is: een fout onderdeel hindert de communicatie tussen carkit en Nokiaatje. In een halfuur is alles gefikst. De sores met de afgebroken pinnen en de bungelende schakelaar lossen ze provisorisch maar toch best degelijk op: geen rammels meer. Da’s mooi.

Maar dan. Op een dag begint er toch weer iets te rammelen. En bij mij te knagen. Een hinderlijk geluid stijgt op bij bepaalde snelheden of wegdekken. Vanachter het stuur gerekend zit het bij het rechtervoorportier. Vakken leegruimen, alles vastzetten. Een stratenboek kan toch niet resoneren? Resultaat blijft uit. Dashboardkastje controleren op meetrillende cd-doosjes. Geen verbetering.

Soms is de rammel weg, dan is-ie er weer, én hard. Middenconsole vijf keer beklopt, opbergvak onder armleuning drie keer gereorganiseerd, parkeergeld verwijderd: niets helpt. Bij de grote beurt in de garage komen ze er ook niet uit.

Op enig moment krijgen we bijna echtelijke ruzie, want telkens als m’n vrouw meerijdt, beweert zij stellig dat de herrie van links komt. Míjn deur heb ik dan al vier keer geleegd. Ik ben er na aan toe om de deurbekleding rechts te gaan slopen, omdat het dan de luidsprekerbox wel moet zal zijn die daar zit.

Na weken, máánden van onopgehelderd gerammel staat op zekere dag de zon laag. Gedachteloos grijp ik naar het zonnebrilbakje dat in die leuke degelijke auto’s in het midden van de dakbekleding zit. Zonnebril op m’n neus. Even later dringt tot me door hoe stil het is geworden…

Ik zoen m’n vrouw van pure opluchting. Zij had óók gelijk: voor haar was het links, voor mij was het rechts. Rammeltjes in auto’s zijn rare dingen. En ze komen van een kant die je niet verwacht.