Geplaatst:24 aug 2007 14:35 - Gewijzigd: 24 aug 2007 14:35

Onherkenbaar een biertje drinken

Magneetredacteur Gerald Harbers verbleef deze zomer drie dagen op een onbewoond eiland. Met één zelfopgelegde beperking. Er mochten slechts tien zaken mee. Vandaag deel acht: ongewenst bezoek (2).

Drie mannen staan op een afstand van een meter of 20 van mijn tent. De middelste stelt zijn vraag: „Wat jij doen hier?”

Ai, ai, dit gaat helemaal mis. Waarschijnlijk een stel Polen die hier de boel komen leegvissen en denken dat ik een boswachter ben, flitst het door me heen. Ik leg uit waarom ik hier kampeer. Het drietal blijft met z’n rug naar me toegewend. De linkse persoon roept dat ze alleen maar een biertje komen drinken. Slechte smoes, waarom laten ze anders hun gezichten niet zien?

De drie komen langzaam dichterbij. Ik kan weinig anders doen dan opstaan en afwachten. Een van de mannen draagt een dikke stok bij zich. Of is het een geweer? In het schemerduister is het moeilijk te onderscheiden. Als het een geweer is, zal hij het waarschijnlijk niet gebruiken. De knal zal de drie verraden. Aan de andere kant, wie zal zo’n schot horen? Het eerste huis staat minstens enkele kilometers verderop.

Gedachten tuimelen over elkaar. Met een zekere afstandelijkheid denk ik aan deze serie. Het bezoek van de drie levert in ieder geval een aflevering op. Aan de andere kant, om nu voor de krant in een ziekenhuis te eindigen, is bepaald niet leuk. Wel uniek. Tijd om bang te zijn heb ik eigenlijk niet. De drie naderen stap voor stap.

Opeens herken ik op een meter of 8 afstand de eerste. Groot is mijn opluchting wanneer de ongewenste bezoekers drie collega’s blijken te zijn. Ze begroeten me met een schouderklap. M’n benen lijken van rubber. Ik had iedereen verwacht, maar geen collega’s. Het blijkt dat ze al een poosje hebben rondgevaren om mij te vinden en me met een bezoekje te ’verrassen’. De drie zijn moeilijk herkenbaar onder hun mutsen.

De collega’s zijn niet het enige onverwachtse bezoek. De nacht erna schrik ik ineens wakker. Met veel kabaal vliegt een aantal vogels op, onderwijl alarmkreten slakend. Ergens hoor ik lachen, of is het een vogel?

De volgende ochtend blijkt er wel degelijk nachtelijk bezoek te zijn te geweest. Op het strand staan vreemde voetafdrukken. De sporen van een paar geribbelde laarzen komen tot een meter of 15 van mijn tent.

Gelukkig hoef ik niet nóg een nacht te blijven.

Volgende week: welke tien voorwerpen heb ik gemist?