Gerco Verdouw - 17 aug 2007 22:51 - Gewijzigd: 17 aug 2007 22:51

Schuiven tussen de scherven

Anita den Dekker volgt wijnfles uit Waalwijk

ROTTERDAM - Rinkeldekinkel! Vrachtwagenchauffeur Ruud leegt de eerste glasbak in de laadbak van zijn truck. Anita den Dekker (19) uit Woerden kijkt vandaag waar het glas uit die glasbak heen gaat. Ze volgt de weg van de wijnfles.

„Supergaaf” leek het Anita om eens een kijkje een luchtverkeerstoren te nemen. Alleen… daar mocht Steven van der Burg vorige week al heen. Een kijkje bij een afvalverwerkingsbedrijf was haar tweede keus. „Ik ben benieuwd hoe al ons afval wordt verwerkt.”

Aan het verwerkingsproces van het gewone afval valt niet zo heel veel te zien. Het wordt door de vuilniswagens in een depot gestort en daarna naar de verbrandingsovens gebracht. Een lege wijnfles legt echter een veel interessantere weg af voordat hij opnieuw wordt gebruikt. Anita volgt een fles die op de gemeentewerf in Waalwijk in de glasbak is gegooid.

Elke woensdag komt chauffeur Ruud van den Broek (42) daar langs om de drie glasbakken te legen. Anita mag met Ruud op een soort lift omhoog om te kijken hoe dat gaat. Boven op de vrachtwagen is duidelijk te zien dat de container onderverdeeld is in drie compartimenten: de grootste voor wit glas, een iets minder grote voor groen glas en de kleinste voor bruin glas.

Echt gescheiden

Ruud takelt een glasbak omhoog en laat zijn kraan aan een van de drie hendels trekken die boven op de bak zitten. Onder de glasbak gaat een klep open en het groene glas rolt keurig in het achterste deel van de wagen. Daarna volgen het bruine en het witte glas. Ruud: „Dit gaat zo snel achter elkaar dat mensen denken dat alles bij elkaar komt. Ik kan moeilijk iedereen mee naar boven nemen om te laten zien dat er echt drie compartimenten zijn.”

Na deze drie glasbakken is Ruuds vrachtwagen vol en brengt hij zijn vracht naar een verzameldepot in Tilburg. Vandaar gaat het glas in grote hoeveelheden naar glasrecyclingsbedrijf Maltha in het Brabantse Heijningen.

Anita reist het glas achterna en ziet hoe de vrachtwagens van Van Gansewinkel bij het bedrijf aankomen. Zij lossen hun vracht opnieuw in drie delen: netjes kleur bij kleur. Het binnenvaartschip dat aan de kade wordt gelost, heeft glas in allerlei kleuren aan boord. Dit zogenaamde bonte glas is vandaag aan de beurt om te worden verwerkt. Hoofd buitendienst Henk Brouwer wil best een rondleiding geven, „maar dan moeten jullie wel veiligheidskleding aan.” Dat betekent stevige werkschoenen en een hesje aan, een helm en veiligheidsbril op en oordopjes in.

Een truck brengt het glas in een enorme stortbak. Vandaar gaan lopende banden naar het hoogste punt in de fabriek. Anita moet minstens acht trappen beklimmen om er te komen. De vele machines zorgen voor een dreunend lawaai. Sommige trappen staan te trillen. Piepkleine glasscherfjes vallen op Anita’s helm en kleding. Voorzichtig schuift zij langs een elektromotor die uit een lopende band steekt.

Te precies
Boven staan twee vrouwen van buitenlandse afkomst om het ergste vuil tussen het glas vandaan te plukken. Plastic tassen, dozen en allerlei andere rommel verdwijnen in een afvalbak. „Dit zou niets voor mij zijn”, zegt Anita. „Die vrouwen laten nog van alles erdoor gaan. Ik zou gelijk ál het vuil eruit willen halen.”

Gelukkig staat de fabriek vol met machines die dat werk van de mensen hebben overgenomen. Een magneet haalt het ijzer en het blik eruit en een stofzuiger blaast het papier en plastic weg. Een ander vernuftig apparaat stuurt een laserstraal door de scherven heen. Als die niet erdoor gaat, is de scherf niet van glas en wordt hij eruit gepikt.

Brouwer: „Het is heel belangrijk dat er geen rommel tussen het glas zit. Bij de glasfabriek smelten ze de scherven om er nieuwe flessen van te maken. Maar één minischerfje porselein bijvoorbeeld kan voor een zwakke plek in het glas zorgen. Een pot appelmoes kan daardoor zomaar uit elkaar barsten. Dus stop alsjeblieft geen serviesgoed of bloempotten in de glasbak!” Anita knikt braaf: „Goed dat ik het weet.”

Na een uurtje is de rondleiding voorbij. Eenmaal buiten zuigt Anita de frisse lucht naar binnen. „Best leuk om een keer te zien allemaal, maar ik zou hier toch niet willen werken.”